Καθόμουν στο γραφείο κρατώντας κλειστά τα μάτια μου πιέζοντάς τα με τις παλάμες. Ασκούσα πίεση στις εικόνες που περνούσαν μπροστά μου σαν ταινία. Κάποιες από αυτές είχαν λέξεις.
Στο τέλος πάντα κλείνω με την καλύτερη εικόνα
και με ένα τραγούδι με ελπίδα κάποια στιγμή να "γίνουμε" αληθινοί
Το συγκεκριμένο άρθρο είναι μόνο συνειρμικό Είναι σαν αυτά που γράφω καθημερινά στις σημειώσεις μου και προσπαθώ έπειτα να τα αρχειοθετήσω Πολλές φορές περνούν ώρες χωρίς αποτέλεσμα Βρισκόμαστε στην καρδιά του καλοκαιρού με το θερμόμετρο να χτυπάει τους 42ο βαθμούς κελσίου να ζούμε μια πύρινη κόλαση όπως λένε οι δημοσιογράφοι στα μεσημεριανά δελτία και να συμβουλεύουν την χρήση αντιηλιακού καπέλου γυαλιών ηλίου σταθερά κλιματιζόμενους χώρους για τις ευπαθείς ομάδες και πάει λέγοντας Κάποιες φορές τρομοκρατημένοι ακολουθούμε σαν πρόβατα τις προτροπές τους άλλες πάλι φορές απλά απλώνουμε το ψαθί μας και ξαπλωμένοι στην άμμο απολαμβάνουμε την απογορευμένη λάμψη του ήλιου Ούτε δείκτες προστασίας ούτε τίποτε άλλο Σήμερα όπως και κάθε μέρα βρέθηκα σε μια παραλία για την προγραμματισμένη μου βουτιά Στο ένα χέρι ένα βιβλίο στο άλλο ένα ψαθί Έπιασα τον ίσκιο μου Κοίταζα δεξιά και αριστεριά Δεξιά μου μια μικρή δεν θυμάμαι το όνομά της μάλλον Τάνια με ροζ μπρατσάκια και ένα σκάφος να την περιμένει να επιβιβαστεί Φωνές Θέλω τον καπετάνιο μου ακουγόταν Μετά σιωπή και έπειτα ο ήχος του πλεούμενου που έσκιζε τα νερά της ακρογαλιάς Ζήλεψα Πήρα το κουβαδάκι το φτυάρι και ξεκίνησα να φτιάχνω πύργους Ήξερα πως δεν θα μου τους πάρει το κύμα τουλάχιστον για ένα βράδυ γεγονός που δεν ισχύει πάντα ή για πάντα Τι να σου κάνει ένα βράδυ; Αριστερά μου μια γιαγιά Εικόνα από παλιά ελληνική ταινία όπου κάποιος κρατά μια πετσέτα για να αλλάξεις και έπειτα σαν έχεις φορέσει μαγιό ξεκινάς από τα ρηχά βρέχοντας πόδια χέρια στέρνο πλάτη Πλέον είσαι έτοιμος μπορείς να βουτήξεις Δίπλα μια οικογένεια με στρωμένο ψαθάκι πετσέτα και στην σειρά ψωμί ντομάτα κέικ ροδάκινο Ξέχασα το καρπούζι που έκανε και αυτό την βουτιά του στην ακροθαλασσιά να είναι δροσερό βλέπετε Κι όλα αυτά με την μουσική υπόκρουση δυο κιθάρων που βρέθηκαν ξάφνου αντικρυστά μου Αυτό είναι το καλοκαίρι στιγμές όχι απαραίτητα δικές σου που γίνεσαι ώστοσο μέτοχος Ανοίγω το βιβλίο μα δεν μπορώ να συγκεντρωθώ φταίει ο ήλιος Για όλα κάποιος φταίει Και συνήθως είναι κάποιος άλλος και όχι εγώ εσύ Πήγα προς τα βραχάκια κοίταζοντας για κανένα κάβουρα τίποτε Έπειτα έψαχνα για κοχύλια Κανένα Απογοήτευση Θα έφευγα χωρίς να πάρω μαζί μου κάτι Μονάχα θα άφηνα τους πύργους μου τα χνάρια μου στην άμμο που κι αυτά θα διατηρούνταν λίγο ίσως μάλιστα καποιος να τα γκρέμιζε και να έσβηνε Την επόμενη μέρα όμως θα ξαναγίνουν Κι ο συνειρμός μου είναι Τελεία ποιος θα βάλει και πότε θα την βάλει; Εδώ η απάντηση ανήκει στον καθένα Η τελεία είναι μεγάλη παύση Και ποιος θέλει να παύσει; Σήμερα πάντως όχι εγώ κι εσύ γιατί είναι νωρίς γιατί η θερμοκρασία αγγίζει τους 42 βαθμούς και θες να ζήσεις να γεμίσεις στιγμές νύχτα μέρα ασταμάτητα Γιατί θες να θυμάσαι πολλά και να διηγήσε ακόμα ποιο πολλά με αρκετά θαυμαστικά πριν φτάσεις στην τελεία
Υ Γ Ο λόγος που ακολουθεί το παρακάτω τραγούδι δεν είναι ένας αλλά τρεις άλλωστε η τριλογία πάντα κερδίζει σε πειστικότητα πρώτον είχα ακούσει το τραγούδι είχα κρατήσει στίχους σκόρπιους δεν το έβρισκα πουθενά άρα έντονη προσμονή δεύτερον βρέθηκε τυχαία στους 42 βαθμούς μέρα με ήλιο και ακούγοντας το με ένα μαγικό τρόπο ξέχασα ζέστη και δίψα και τρίτον γιατί ίσως και κάποιος ακόμη να το έψαχνε ή ακόμα και αν δεν το έψαχνε τώρα θα ξέρει που θα το βρει Καλές ακροάσεις γιατί η επανάληψη εκτός από μάθηση οδηγεί και στην απόλαυση
Από μικρή μου άρεσαν τα απαγορευμένα. Ό,τι δεν επιτρεπόταν, εκείνο ήθελα... Ένα από αυτά ήταν και οι καταδύσεις, που τελικά δεν ήταν και τόσο απαγορευμένες- για όσο είσαι νέος και δεν βλέπεις τον κίνδυνο (ακολουθούν απαγορευμένοι συνειρμοί για τους αναγνώστες)! Δάσκαλος κι σύντροφος στις βόλτες ο πατέρας μου. Από όλες τις βόλτες μας θυμάμαι αυτές που τελικά με είχε φοβήσει κάτι...μια σμέρνα, ή ένα μικροατυχηματάκι που είχε λάβει χώρα...όπως αυτό με τους αχινούς που μου ζωγράφισαν πόδια, κοιλιά, χέρια.... Επίσης θυμάμαι την ενδυματολόγο μου (μόλις 14 τότε) κρατώντας το ψαροτούφεκο με ένα χταπόδι στην τρίαινά του και τους λουόμενους να την καταχεικροτούν για το επίτευγμά της...ενώ εκείνη είχε κοκκινίσει από τον θόρυβο του θαυμασμού (μιας και δεν ήταν ο πραγματικός ψαράς). Εγώ τι ψάρευα; Γυαλιστερές, αστερίες, αχιβάδες, και ότι έλαμπε από κοχύλια...(η αλήθεια είναι πως έχω συλλογή, και δεν θυμάμαι πώς την ξεκίνησα, μάλλον όπως ξεκίνησα κι αυτή με τα βότσαλα). Σε μια λεκάνη μάζευα όλα τα καλούδια και μετά υπομονετικά τα καθάριζα και τα γυάλιζα και κάποια τα ζωγράφιζα. Μόλις θυμήθηκα πάλι συνειρμικά ένα κοχύλι που μου είχε δωρίσει ο θείος μου (αποτυχημένος ψαράς κι αυτός όπως έχω αναφέρει σε άλλη ανάρτηση http://musicalcarrousel.blogspot.gr/2012/04/blog-post.html
,έναν Τρίτωνα, όπου μ' άρεσε να ακούω το ρυθμικό βουητό στο αυτί μου. Το κοχύλι αυτό που ήταν απο τα αγαπημένα μου έσπασε και κανένα απ' όλα όσα έχω δεν μπορεί να το αντικαταστήσει.
Το Κοχύλι (Ο.Ελύτης)
Έπεσα για να κολυμπήσω
κι άφησα την καρδιά μου πίσω
Άφησα την καρδιά μου χάμω
σαν το κοχύλι μες την άμμο
Πέρασαν όλες οι κοπέλες
με τα μαγιό και τις ομπρέλες
Ύστερα πέρασαν οι φίλοι
κανείς δε βρήκε το κοχύλι
Χρόνους και χρόνους κολυμπάω
που να ν αγάπη για να πάω
Έφαγε η θάλασσα το βράχο
κι έμεινε το νησί μονάχο
ΥΓ1 Κι ο συνειρμός που με οδήγησε στα κοχύλια μου μετά από καιρό είναι αυτό που διάβασα "του κοχυλιού" http://www.jumpingfish.gr/music/top10/4218 και ακολουθεί κι άλλος συνειρμός αλλά αυτός ακόμα είναι κρυφός και ίσως αποκαλυφθεί μόνο για λίγο....μιας και έχει πολύ σκόνη εκεί που βρίσκεται από τα χρόνια που έχουν περάσει!
Υ.Γ2. Το παραπάνω ανήκει στις απαγορευμένες πράξεις!
Είμαι σχεδόν σε διακοπές μαζί με την ενδυματολόγο μου και σκεφτόμαστε πώς να περάσουμε την βραδιά μας. Να μείνουμε σπίτι και να απολαύσουμε την θέα από την βεράντα παρέα με ένα gin fizz, να πάμε στο διπλανό beach party, ή να πάμε για ένα κοκτέιλ στο στέκι μας που τύχαινε να έχει και event; Βάλαμε κάτι ανάλαφρο και ανηφορίσαμε τελικά για το στέκι μας. Στην είσοδο του μαγαζιού μου δίνουν ένα απόκομμα...για την συναυλία μου λένε...Στέκομαι στην μπάρα, παραγγέλνω το ποτό μου Mai tai και ξεκινάμε τους χαιρετισμούς με τους φίλους μέχρι που ακούγεται από την σκηνή "οι προσωπικές οπτασίες", που δεν ήταν και τόσο προσωπικές...ή ίσως ούτε οπτασίες -το παραπάνω όμως είναι και υποκειμενικό-. Συνεχίζω την κουβέντα πίνοντας το κοκτέιλ μου με φίλους ενώ ακούγεται το je veux, έχοντας σπάσει το κορμί από ένα ελαφρό λίκνισμα. Ακολουθούν ακόμα εφτά τραγούδια...μέχρι που φύγαμε για να συνεχίσουμε το ποτό μας στην βεράντα. Έφτιαξα τελικά ένα bombay tonic έχοντας και καροτάκια βουτηγμένα στο λεμόνι και ξάπλωσα στην πολυθρόνα. Αρχίσαμε έπειτα την φιλοσοφική κουβέντα περί ερμηνείας και τραγουδιού!Και πάλι, το παιχνίδι της ερμηνείας: τραγουδάω σημαίνει λέω επαγγελματικά τραγούδια δικά μου ή άλλων συνθετών και ερμηνεύω πάλι, αποδίδω με ιδιαίτερο τρόπο ένα τραγούδι. Αριθμητικά υπερτερεί η πρώτη κατηγορία, δλδ το τραγούδι...αλλά η ποσότητα συμβαδίζει με την μοναδικότητα; Κι αν εξετάσουμε το θέμα από οικονομικής πλευράς...ποιος στοιχίζει πιο πολύ ο πολύς ή ο λίγος; Και γιατί ορισμένες φορές επιλέγουμε τον πολύ; Η ζήτηση φέρνει την κατανάλωση ή η κατανάλωση την ζήτηση; Και αφού απάντηση δεν πήρα από τα ερωτήματά μου...θα κλείσω δίνοντας την απάντηση στα ερωτήματα λέγοντας πως πάντα υπάρχει η ερμηνεία ενός τραγουδιού!!!Τώρα τραγουδήστε ;-)
Περπατούσα στον πεζόδρομο Δαιδάλου, Ηράκλειο το 2005- αν θυμάμαι καλά -. Κοιτούσα τις βιτρίνες και σχολιάζα με την ενδυματολόγο μου... Στάθηκα χωρίς να μιλάω, χωρίς να ακούω. Madrugada με κόκκινα γράμματα. Από εκεί και πέρα...λίγα θυμάμαι από εκείνη την βραδιά που πέρασε! Προσπαθούσα χτες να θυμηθώ όλα αυτά σε μια κουβέντα που είχα περπατώντας στην παραλία...βράδυ!Είπαμε να μαζέψουμε μύδια αλλά το λιγοστό φως του φακού δεν βοηθούσε....και συνειρμικά σκέφτηκα τα κοχύλια...μιας και για μουσική μιλούσαμε (είναι που κάποια έχουν ωραίο ήχο...-άλλη φορά θα σας πω για αυτό...-). Κι εκει που περπατούσα νιώθοντας να βουλιάζω στην άμμο θυμήθηκα:
Ένα περιέργο πρωινό. Είναι από αυτά που ξυπνάς, και δεν μπορείς να προσδιορίσεις τι σκέφτεσαι, τι αισθάνεσαι...Ίσως φταίει η θάλασσα που με κοίταγε χτες όλο το βράδυ και μου μιλούσε μέσα από το σκάσιμο των κυμάτων!
Υ.Γ κι ειναι φορές που η απάντηση βρίσκεται στα τραγούδια...
Πέρισυ τέτοια εποχή ζητούσαμε ένα φιλί ακόμα...και λέγαμε...άσε με να μπω...σκεφτόμασταν ότι...δεν σταματάμε...κι αναρωτιόμασταν...πώς να βολεφτούν στο ίδιο κρεβάτι δύο γυναίκες, πώς σε μία καρδιά... Φέτος τα πράγματα έχουν αλλάξει, γιατί υπάρχει η Λόλα, γιατι "πέρασε" το καλοκαίρι, γιατί απλά φωνάζουμε στο καλό!
Πέρισυ κάποιοι απολύθηκαν δεν είχαν να πληρώσουν το νοίκι, τους άφησε η γυναίκα τους...οι άλλοι μισοί απολύθηκαν φέτος, κι αποφάσισαν πως όλα θα είναι καλύτερα αν ό,τι αισθάνεσαι το λες!
Και με τα "λίγα" και όχι με τα τα "πολλά" ξέρουμε πως μια μέρα θα είμαστε ξανά δυνατοί!
Υ.Γ. Το φετινό καλοκαιρί τελικά έχει ξεχωριστό δείκτη προστασίας....
αντίστοιχα από την σειρά Αυτός, αυτή και τα μυστήρια:
και τέλος:
Υ.Γ θα σας παραθέσω και μια αστρολογική σελίδα, μόνο και μόνο για να υπερέχει η ανάρτησή μου από τις υπόλοιπες http://www.e-zwdia.gr/panselinos-iouliou-2012/ καλό σας βράδυ!
Θα επανέρθω με την καλοκαιρινή μου λίστα σύντομα!!!
Μετά από μέρες επέστρεψα στα γνώριμα εδάφη και ακόμη περισσότερο στους γνώριμους ντόπιους υπεραγαπημένους φίλους μου. Απόλαυση το κουτσομπολιό και οι κρίσεις για τα δρώμενα που έχασα. Υποσχέθηκα ότι θα δώσω απάντηση σε "όλα" με ένα τραγούδι...κι επειδή το πολύ μαγείρεμα καταστάσεων σε καλό δεν βγαίνει....κι επειδή ποτέ δεν πέτυχα την φάβα μαγειρικά, αλλά πάντα υπάρχει λάκος στην φάβα...ουφ ακούστε το, γιατί θα μπλέξω με τους συνειρμούς πάλι!!!
Ένας υπέροχος μουσικός Ιούνιος. Ετοιμάζεις βαλίτσες και ξεκινάς το ταξίδι. Η μουσική δεν έχει σύνορα και πάνω απ' όλα δεν έχει όρια. Και συνάμα σκέφτεσαι αυτό που είχε πει ο Nietzsche "χωρίς μουσική η ζωή θα ήταν λάθος". Έτοιμος λοιπόν να ακούσεις κάθε είδος folk, jazz, soul, funk, rock, reggae, classic. Ξεχύνεσαι στους δρόμους και χάνεσαι στο πλήθος. Χοροπηδάς, τραγουδάς, μεθάς...
Τίποτε πιο όμορφο από το γέμισμα μουσικών στιγμών.
Η μέρα που πέρασε ήταν αφιερωμένη εξαιρετικά στην ενημερώση, διασκέδαση, "ψυχαγωγία" μέσα από την τηλεόραση. Ξύπνησα, έφτιαξα τον καφέ μου, άνοιξα μηχανικά την εφημερίδα όπως κάνω καθημερινά...που δεν έχω την "παρέα" της τηλερόρασης και σηκώνω το βλέμμα στο ρεπορτάζ της νετ. Ενημέρωση για τις εναρκτήριες πυρκαγιές του καλοκαιριου 2012. Μέρα που κυριολεκτικά και μεταφορικά καιγόμασταν (είχαμε εκλογές βλέπετε...). Αλλάζω κανάλι μιας και έχω μια ιδιαίτερη ευαισθησία και τσαντίλα ταυτόχρονα με το θέμα πυρκαγιά (με επισκέπτονται αναμνήσεις). Ant1 tv η επόμενη επιλογή μου. Παγώνει το βλέμμα μου...κινούμενα σχέδια; Πραγματικότητα, αλλά με βαθύτερο στόχο...Ο δρόμος για το Ελ Ντοράντο. Είναι που οι πρωταγωνιστές τυχαίνει να είναι φιλόδοξοι και μικροαπατεώνες; Είναι που οι κάτοικοι τους βλέπουν σαν μεσσίες; Είναι που αυτοί έχουν ως στόχο την ανεύρεση του θυσαυρού και την ταυτόχρονη φυγή τους; Ή είναι που αυτοί οι πρωταγωνιστές βρίσκονται στο δίλημμα να σώσουν τον λαό ή να τραπούν τελικά σε φυγή; Δεν ξέρω, όλη αυτή η υπόθεση του Ελ Ντοράντο είναι τυχαία με την πραγματικότητα; Με αυτόν τον προβληματισμό οδηγήθηκα στην κάλπη δύο λεπτά πριν κλείσει....
Ξεκινάει το σχολείο κι σ΄αυτό το σημείο καταλαβαίνω πως έπρεπε στερηθώ για κάμποσες ώρες την κιθάρα μου και την μουσική για να μάθω γραφή και ανάγνωση. Βαρετά. Με κυνηγούσαν και με καλόπιαναν για να γράψω τις ασκήσεις μου. Είχα τότε την τύχη να μου έχει δωρίσει ο πατέρας μου -ως αντάλλαγμα- ένα sony walkman που δεν το αποχωριζόμουν ούτε στιγμή. Τι σημασία έχει αυτό; Έχει γιατί η κασσέτα που έπαιζε είχε αποτυπωμένη την φωνή μου να τραγουδάει Έλλη να ένα ένα μήλο, Λόλα να άλλο ένα. Κι αυτό να ακούγεται σε διάφορους ρυθμούς μιας και το είχα βρει παιχνίδι...Η Λόλα για έμενα στα 6 μου ήταν πλέον τραγούδι. Αργότερα ήταν διαφήμιση που πάλι την τραγουδούσα :
Μέχρι εκείνη την στιγμή ήταν ξανθιά, όμορφη, συμπαθητική...που στην μια της έδιναν ένα μήλο και στην άλλη προσπαθούσαν να την σώσουν (θα αφήσω για την ώρα τους συνειρμούς μου στην άκρη περί μήλου και σωτηρίας).Περισσότερες ερμηνείες δεν μπορούσα να δώσω στην επιλογή του ονόματος Λόλα. Μεγαλώνοντας παρακολουθώ την ταίνια του Ντίνου Δημόπουλου με πρωταγωνίστρια την Τζένη Καρέζη όπου εκεί το τοπίο για την γυναίκα που έφερε το όνομα Λόλα αρχίζει να γίνεται εναργέστερο. Γυναικεία μορφή κυλισμένη στο βούρκο της αμαρτίας (για να μιλήσω λίγο δραματικά) όπου ένας άντρας μονομαχεί για τα μάτια της! Λάτρης του κινηματογράφου φτάνω στη ταινία Γαλάζιος Άγγελος. Πρωταγωνίστρια πάλι η Λόλα με θύμα της έναν καθηγητή λυκείου με παλαιές ηθικές αρχές. Γίνεται έρμαιο της σαγηνευτικής ομορφιάς της χάνοντας την αξιοπρέπεια του. Στις αγαπημένες μου ταινίες ανήκει πάλι μια με Λόλα πρωταγωνίστρια, Lola rennt . Η ηρωίδα μέσα από τον εκρηκτικό χαρακτήρα της παρουσιάζεται σωτήρας του φίλου της μέσα από τρεις διαφορετικές εκδοχές φέρνοντας σε ισορροπία τα θετικά και τα αρνητικά στοιχεία. Και φτάνω στην Λόλα του Κωστή Μαραβέγια όπου δεν θα το κρύψω, στην αρχή ήμουν πολύ διστακτική για την γραφή του (είναι το κουσουρι βλέπετε...λειτουργούμε οι φιλόλογοι με νόρμες) ,όμως τα αποτυπωμένα συναισθήματα που βρίσκονταν σε κάθε γραμμή για ηρώιδα και ήρωα δεν με άφησαν στιγμή πίσω! Η Λόλα τελικά ίσως μέσα από τον ανατρεπτική και φευγάτη προσωπικότητά της μας στέλνει έναν τόνο αισιοδοξίας αρκεί να την δούμε μέσα από την πραγματικότητα που κρύβει αυτή, ο ήρωάς της και έπειτα εμείς!
Θα ξεκινήσω για ακόμη μια φορά με την πρώτη μου ιδιότητα, δλδ την φιλολογική. Είπαμε είναι κουσούρι...και εδώ που τα λέμε δύσκολα θα μπορούσα να την αποχωριστώ, μιας και σε με μένα ισχύει: μάθε "τέχνη" κι άστηνε και όταν πεινάσεις πιάστηνε. Ας πάμε τώρα στα δικά μας. Ποια ήταν η Μισιρλού; Μια γυναίκα από την Αίγυπτο και να σημειώσουμε μουσουλμάνα μιας και την χριστιανή την καλούσαν Αιγυπτιώτισσα. Συνειρμικά αναφέρω ότι Μισρ είναι η Αίγυπτος στα Αραβικά και από εκεί οφείλεται και η ονομασία της. Ποιος ο λόγος τώρα να τραγουδηθεί η Μισιρλού; Ο έρωτας για ακόμα μια φορά έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, χριστιανός ερωτεύεται μια μουσουλμάνα -ταμπού για την επόχη (γιατί όχι και σήμερα-μπορείτε να σκεφτείτε). Γίνεται ζεϊμπέκικο τραγούδι από τον Δημήτρη Πατρινό (σίγουρα στιχουργικά, γιατί ως προς την μουσική έχουν διατυπωθεί απόψεις ότι ίσως και να προϋπήρχε) και ακούγεται για πρώτη φορά στην Αθήνα το 1927. Ερμηνεύθηκε από την Δανάη, Σοφία Βέμπο και τον Νίκο Γούναρη. Το τραγούδι αυτό αποτελεί μεγάλη επιτυχία αφού η χάρη του έφτασε στα χείλη της Άννας Βίσση το 2004 όταν διοργανώθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Αθήνα, αλλά και αργότερα...Έτσι λοιπόν γρήγορα- γρήγορα και συνοπτικά σημειώνω ότι έλαβε εξαιρετική επιτυχία από τον Dick Dalehttp://www.youtube.com/watch?v=ZLWGQECdVpw όπου το αποτέλεσε και μέρος από το soundtrack της ταινίας Pulp Fictionhttp://www.youtube.com/watch?v=zFrDSFzlKwE&feature=related, έπειτα οι The Beach Boys στο άλμπουμ τους "Surfin' USA"http://www.youtube.com/watch?v=rRlx3Ux37AA.
Προσθέτω το συγκρότημα Last Drive http://www.youtube.com/watch?v=xzU3_NaEgdc, όπως επίσης και τους Sound Explosion http://www.youtube.com/watch?v=6YDH-t6fKWA
Μερικές φορές συμβαίνουν γεγονότα εκεί που δεν το περιμένεις, και εκεί που νομίζεις ότι έχεις χάσει το παιχνίδι και είσαι έτοιμος να τα παρατήσεις γιατί πλέον δεν αντέχεις άλλο...αισθάνεσαι να σε ακουμπάει μια νεράιδα με το ραβδάκι της κι όλα ξαφνικά παίρνουν τον δρόμο τους. Εκείνη την στιγμή απλά σκέφτεσαι πως ζεις την τυχερή σου μέρα. Είναι που πιστεύεις στην τύχη ή απλά είσαι αισιόδοξος;
Μια μέρα άκουσα ότι επέστρεψαν οι πειρατές. Ήταν το 2011, Δεκέμβρης. Έφθασαν με ένα καράβι που στα αμπάρια του είχε μπόλικα δώρα, αλλά δυστυχώς δεν μπορούσα να τα γευτώ...δεν είχα τον απαραίτητο "εξοπλισμό".Δεν έμενε τίποτε άλλο παρά να περιμένω την επόμενη επιδρομή τους. Με εκείνα και με τα άλλα...φτάνει το 2012. Ένας πολύ καλός ψαράς μου είπε πως πρέπει να ετοιμάσω κι εγω το καΐκι μου, να πάρω τον εξοπλισμό και το πλήρωμά μου και να ανοιχτώ στο πέλαγος. Ακολούθησα την συμβουλή του και μάζεψα κάμποσους συνταξιδιώτες! Βρήκαμε το καράβι τους βλέποντας από μακριά να ανεμίζει η σημαία τους και επιβιβαστήκαμε. Κατάμεστο από γοητευτικά αγόρια κι ενδιαφερούσες γυναικείες υπάρξεις που χόρευαν, γελούσαν, τραγουδούσαν, έπιναν ρούμι, βότκα,ουίσκι...Έκαναν βουτιά παρέα με τα δελφίνια, έπαιζαν μπάλα, και άναβαν φωτιές για να φαίνονται καλύτερα!Παρασυρμένοι όλοι στις μοναδικές αυτές στιγμές! Έτσι ξεκίνησε πειρατικά το καλοκαίρι μας ακολουθώντας την συμβουλή του μεγάλου πειρατή: κοιτάξτε με στα μάτια και μεθύστε!!!!!Μεθύστε!!!
Υ.Γ Καλό μας καλοκαίρι ταξιδιώτες!Και μην ξεχνιόμαστε, σύνθημά μας: rise up!
Έχει περάσει καιρός από τότε που έγραψα το τελευταίο μου παραμύθι...Σε λίγες μέρες κρατώ υπόσχεση πως σας έχω το καλύτερο με πρωταγωνιστές κάποιους καλύτερους από τον Τζακ Σπάροου!
Για όσους κοιτούν την γαληνεμένη θάλασσα με πανσέληνο...
Γιατί ορισμένες φορές κατά βάθος γνωρίζεις ότι τα κύματα της θάλασσας σε ξυπνούν, σου θυμίζουν πως είσαι "ζωντανός" ακόμη, και τότε παρασύρεσαι μέχρι να χαθείς στον βυθό της, και την κατηγορείς...σαν να έφταιγε αυτή κι όχι ό άνεμος...
Όπως έχω αναφέρει σε προηγούμενη ανάρτησή μου η σχέση μου με την μουσική ήταν κάτι παραπάνω από ισχυρή και σημαντική. Γενικότερα στην οικογένεια, έχουμε μουσικό ιστορικό. Βέβαια εγώ δεν τα κατάφερα να ασχοληθώ στο βαθμό των συγγενικών μου προσώπων, αλλά έτσι τα έφερε η ζωή και καλώς ή κακώς το έχω αποδεχτεί. Ας τα αφήσω όμως αυτά για να φτάσω στο ζουμί της υπόθεσης, δλδ στις παιδικές απορίες μου. Μέσα στο σπίτι η μουσική θα μπορούσα να πω ότι χωριζόταν σε στρατόπεδα (αυτό ήταν παιδικό τραύμα). Οι αρσενικοί της οικογένειας άκουγαν Ξυλούρη, Μητροπάνο, Βιτάλη και κάποιες φορές Αλεξίου, Αρλέτα - στο αυτοκίνητο, στα ταξίδια δλδ, ακούγονταν Beatles, Rolling Stones...και θυμάμαι ότι τραγουδούσα κάπου στα 7 μου το Big in Japan χωρίς να έχω ιδέα από την αγγλική γλώσσα-. Απορούσα λοιπόν πώς οι γυναίκες της οικογένειας και μαζί με αυτές κι εγώ αντέχαμε να ακούμε αυτό το είδος μουσικής (τοποθετώ κι εγώ τον εαυτό μου στις γυναίκες γιατί οι περισσότερες ώρες ήταν μαζί τους και φοβόμουν πως είχα κολλήσει τις μουσικές τους συνήθειες μιας και που και που μου ξέφευγαν κάποιοι στίχοι) . Θα εξαιρέσω ωστόσο, τον εαυτό μου για λίγο γιατί στην συνέχεια θα προκύψει και η δεύτερη απορία μου. Οι γυναίκες της οικογένειας προτιμούσαν να ακούνε Πάριο, Πωλίνα, Αλέξια, Άννα Βίσση (ήταν η περίοδος που είχε γίνει η επιτυχία με το τραγούδι Ρε!, ωστόσο στο σπίτι ακουγόταν το Χουλαχούπ μωρό μου Χουλαχούπ, που εκεί είχα και την πρώτη στιχουργική απορία :δλδ αν ο "φίλος"- το λέω ευγενικά- έκανε χουλα χουπ θα την αγαπούσε πάλι; Τόσο θαυματουργό ήταν αυτό το παιχνίδι; Και τώρα που το σκέφτομαι η υπάρξη του χούλα χουπ στο δωμάτιο μου λέτε να στηρίζεται σε αυτόν τον συλλογισμό; Ουφ δεν ξέρω!). Στο σαλόνι υπήρχε ένας Κenwood stereo receiver KR 7400 που με "καλούσε" όταν έλειπαν από το σπίτι και έβαζα δυνατά την μουσική! Δειλά δειλά όταν περνούσε ο καιρός, πήγαινα στο σαλόνι έβαζα μουσική και άφηνα τον ήχο να γεμίζει τα δωμάτια. Από το βάθος άκουγα την μητέρα μου που φώναζε..."θα χαμηλώσεις αυτήν την μουσική; πονοκέφαλος μας έπιασε, άκου και τίποτε άλλο!" . Η απορία μου εκείνη την στιγμή ήταν τι ήταν αυτό το άλλο; Κάθομαι στο τραπέζι της κουζίνας όπου με περίμεναν δύο φέτες με μερέντα (τότε δεν είχα αλλεργία στο φουντούκι και μπορούσα ακόμα να την απολαμβάνω). Μετά την δεύτερο δάγκωμα της φέτας ρωτάω: δλδ δεν σου αρέσει ο λύκος; Με κοιτάζει και μου απαντάει μια γειτόνισσα που έτυχε να βρίσκεται εκείνη την στιγμή μαζί μας: όταν θα μεγαλώσεις θα ακούς και εσύ τα ίδια με εμάς; Και δημιουργείται πάλι η απορία, όταν θα μεγαλώσω τι θα αλλάξει και δεν θα ακούω Αρλέτα; Πέρασαν τα χρόνια και το κουσούρι μου έμεινε...Προχτές μεσα στο αυτοκίνητο -την ώρα του ταξιδιού-ακούγονταν οι juniors πρώτα και έπειτα αρκετοί άλλοι. Τελικά δεν άλλαξεςή δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξεις!, άκουσα από το κάθισμα του συνοδηγού και μετά από μια παύση: αλλά νομίζω ότι έπρεπε να φέρω μαζί μου το cd της Θεοδωρίδου . Κι εκεί γέλασα, έχοντας λύσει όλες μου τις απορίες!
Η προηγούμενη εβδομάδα έκλεισε βλέποντας ταινίες, ακούγοντας τις μουσικές τους και με ανάλογο τρόπο άρχισε και η επόμενη. Ξεκίνησα να βλέπω τις ταινίες για χαλάρωση, αλλά πάλι βγήκε το κουσούρι μου στην επιφάνεια. Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι τίποτε δεν γίνεται τυχαία (ο πραγματικός λόγος είναι η εργασία στα ονόματα και τον τρόπο έκφρασης- δράσης των ηρωίδων). Χτες το βράδυ λοιπόν καθώς αρχειοθετούσα τις ταινίες μου, έπιασα το dvd Λεωφορείον ο πόθος. Μια επίσης από τις αγαπημένες μου ταινίες, και δεν ευθύνεται για αυτό μόνο ο Marlon Brando. Στην ταινία υπάρχουν τρεις διαμετρικά αντίθετοι χαρακτήρες που καταφέρνουν να συνυπάρξουν μέσα σε ένα τρίγωνο όπου στις δυο γωνίες του συναντώνται οι δύο ακραίοι χαρακτήρες, αυτός της Blanche και ο άλλος τους Stan ενώ στην τελευταία γωνία στέκεται η Stella όπου αβλύνει την κατάσταση.Η ηρωίδα που μου κεντρίζει το ενδιαφέρον μολονότι κανονικά θα έπρεπε να ήταν η Blanche ειναι η Stella κι αυτό γιατί συνειρμικά σκέφτηκα πως η ταινία Λεωφορείον ο πόθος προβάλλεται το 1951 και μερικά χρόνια αργότερα το 1955 ο Κακογιάννης θα προβάλλει την Στέλλα. Έτσι λοιπόν ξεκινώ τον συλλογισμό μου περί χαρακτήρων και ονομάτων: Ο Tennessee Williams δεν επιλέγει τυχαία τα ονόματα των ηρώων του. Το όνομα Blanche σημαίνει λευκή και αν προχωρήσουμε στους συμβολισμούς του χρώματος θα διαπιστώσουμε ότι κρύβεται κάπου εκεί το πέρασμα, η σιωπή πριν από την γέννηση, η αγνότητα. Ο Stan ως ήρωας ζωώδης, ενστικτώδης, πρωτόγονος και με το αίσθημα της κατωτερότητας θα προσπαθήσει θα αμαυρώσει την εικόνα της Blanche καθώς αισθάνεται την απειλή της: την βιάζει και μιλά στην συνέχεια στον Mitch για το βρώμικο παρελθόν της. Η στωική Stella ,που το όνομά της σημαίνει αστέρι, απέχει απο τους προηγούμενους ήρωες. Πρόκειται για μια γυναίκα "τακτοποιημένη", βολεμένη, συμβιβασμένη. Είναι ερωτευμένη με τον άντρα της και περιμένει το παιδί τους. Δέχεται την βία του Stan καθώς μεθυσμένος την χτυπάει και εκείνη βρίσκει καταφύγιο στο σπίτι των γονιών της. Λυγίζει στην επιθυμία του συζύγου της να επιστρέψει στο σπίτι, γεγονός που φανερώνει την εξάρτησή της. Αισθάνεται πως πρέπει να διαφυλάξει την οικογένειά της και αποφασίζει να κλείσει την αδερφή της στο Ψυχιατρείο παρόλο που βασανίζεται από τις τύψεις της. Περνώντας τώρα στην Στέλλα του Κακογιάννη έχω μπροστά μου μια διαφορετική γυναικεία φυσιογνωμία. Μια γυναίκα των καμπαρέ, σεξουαλικό σύμβολο που δεν χάνει την ευκαιρία να ξεσηκώσει των θαυμασμό των λαϊκών ανδρών, femme fatale. Ερωτεύεται κι αυτή τον Μίλτο, ποδοσφαιριστή, και θέτει όμως τους όρους της στην σχέση τους. Αποτελεί σύμβολο της γυναικείας απελευθέρωσης, διεκδικεί με πάθος τον έρωτα και είναι πρόθυμη να δεχθεί το κόστος που συνεπάγεται μια τέτοια επιλογή. Συγκρίνοντας την Stella του Joseph L. Mankiewicz και την Στέλλα του Κακογιάννη βρίσκουμε μόνο κοινό στοιχείο τον έρωτα. Η μια είναι εξαρτημένη παντοτινά στον Stan, υποδουλωμένη στον έρωτά του, η άλλη ερωτευμένη με τον Μίλτο αλλά ελεύθερη. Πρόκειται για μια Στέλλα που ταράζει το κοινωνικό κατεστημένο της εποχής, καθώς αρνείται το ρόλο της νοικοκυράς, της πιστής γυναίκας.
Υ.Γ Και οι δυο ταινίες στηρίζονται σε θεατρικό έργο...Τα βιντέο τονίζουν την διαφορά των χαρακτήρων ανάμεσα στις δυο ηρωίδες.
Μετά από πολύ καιρό αποφάσισα το σαβ/κο να μείνω σπίτι, να κλείσω τον υπολογιστή, να σταματήσω το διάβασμα και το γράψιμο, να προσπαθήσω να μην ακούσω δυνατά μουσική, να μαγειρέψω (έφτιαξα ένα αποτυχημένο κέικ μπανάνας...), να βάλω σε μια τάξη τα βιβλία κιθάρας/καποτάστο/πένες, cd, να δω ταινίες! Έφτιαξα ποπ κορν, άνοιξα μια γίγας σακούλα πατατάκια με ρίγανη και άραξα στο καναπέ. Επέλεξα να δω για έβδομη φορά την αγαπημένη μου ταινία Amelie μιας και έναν τόνο αισιοδοξίας τον είχα ανάγκη, το soundtrack της ταινίας είναι από τα υπεραγαπημένα μου (με εξαιρετική αδυναμία στο άκουσμα του πιάνου). http://www.youtube.com/watch?v=l4SJD-DWM1A&feature=related
Μιας και η προθέρμανση είχε γίνει, ακολούθησε η ταινία into the wild. Ταινία που καθηλώνει από την πρώτη στιγμή...θα μπορούσες να κάψεις τα χρήματα, να καταστρέψεις πιστωτικές κάρτες μόνο και μόνο για να δεις την αλήθεια; Είναι ρητορική ερώτηση...δεν χρειάζεται καν να σκεφτείτε την απάντηση. Άλλωστε ποιος θέλει να έχει την αλήθεια το 2012; Αααα και σε όποιον άρεσει να κρατάει σημειώσεις στις ταινίες, ας πάρει μπλοκάκι υπάρχουν αρκετές ρήσεις... Αφοπλιστικός ο Sean Penn σκηνοθετικά http://www.youtube.com/watch?v=_EYXKTOPTrI&feature=related .Η Κυριακή μου όπως όφειλε ήταν πιο χαλαρή. Η ταινία που επιλέχθηκε στηρίχθηκε σε καθαρά υποκειμενικά μουσικά κριτήρια, αν και δεν κρύβω την αδυναμία μου στον Woody Allen: Vicky, Christina, Barcelona.Η ταινία διαθέτει λίγο από ρομαντισμό, και αρκετά δείγματα καλλιτεχνικής ανησυχίας!
Ακολουθεί τραγουδι από το soundtrack της ταινίας Into the wild:
Υ.Γ Εκτενέστερη φιλμογραφική παρουσίαση στο σινεφιλ ναμπερ του!
Δεν μου άρεσε η όπερα, κι αυτός ήταν και ο λόγος που σταμάτησα μετά από ένα διάστημα τις φωνητικές ασκήσεις στο εθνικό ωδείο (άλλο, που μετά αναγκάστηκα να παρακολουθήσω κάποιες ώρες...). Προτιμούσα να ακούω εκείνη την ώρα έναν τύπο που έπαιζε τσέλο στην διπλανή αίθουσα. Αυτό λοιπόν που κατάφερα ήταν να συνδυάσω ακουστικά την όπερα με το τσέλο κάθε τρίτη απόγευμα, αλλά δεν κράτησε για πολύ μιας και αλλάξαν οι ώρες προβών. Μετά από κάμποσα χρόνια (δεν θα πω πόσα...) αυτός ο συνδυασμός ήχων επέστρεψε από τον πιανίστα-τραγουδιστή Tenorman και τον τζαζίστα Voodo Drummer που αποτελούν την Opera Chaotique έχοντας ρεπερτόριο θέματα από την όπερα, τα καμπαρέ και μιούζικαλ. Εξαιρετικοί στις ζωντανές εμφανίσεις τους κ πολύ καλοί στις συνεντεύξεις τους!
Σήμερα έπρεπε να είμαι στο Faust, και να περιμένω να ακούσω το Millionaire... Τα πράγματα όμως δεν ήρθαν όπως υπολογίζονταν. Αφού λοιπόν έμεινα για να εργαστώ...ξεκλέβω λίγο από τον χρόνο, για να σας πω λίγα πραγματάκια για τον κύριο Gaudy, ίσως και λίγο περισσότερο μιας και προηγήθηκε η συνέντευξη του κύριου "εκατομμυριούχου". Δεν θυμάμαι πού, πιθανότατα σε σημειώσεις της αδερφής μου (συνηθίζει όταν βλέπει ή ακούει ή διαβάζει κάτι, να γράφει μια λέξη σε μια κόλλα αναφοράς) διάβασα την λέξη gaudy. Η λέξη μου έφερε στο μυαλό τον Γερμανό ποιητή, αλλά η αδερφή μου δεν έχει σχέση με λογοτεχνία και την ποίηση, οπότε σίγουρα κάτι άλλο σκεφτόταν. Δεύτερη σκέψη μου η σημασία και η ρίζα της λέξης ( δυστυχώς είμαι φιλόλογος και απ' ότι φαίνεται δύσκολα αποχωρίζομαι το κουσούρι της ερμηνείας, ανάλυσης κτλ). Η λέξη προέρχεται από το λατινικό ρήμα gaudeo που σημαίνει χαίρομαι, στα αγγλικά την βρίσκουμε με την σημασία φανταχτερός και στα γερμανικά gaudium είναι η διασκέδαση. Άκρη δεν έβγαζα. Πληκτρολογώ στο google την λέξη και ψάχνοντας- ψάχνοντας πέφτω στο βίντεο http://www.youtube.com/watch?v=iVOKDgvvTrE "come again". Στάθηκα εκεί για περίπου μισή ώρα ακούγοντας σε επανάληψη το τραγούδι. Τελικά υπήρχε λόγος που σημειώθηκε το όνομα! Ο Γιώργος Γουδής τελικά έχει την λάμψη του επιθέτου "φανταχτερός". Ακούγοντας το τραγούδι δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τι μου άρεσε περισσότερο- η μελωδία ή ερμηνεία ή οι στίχοι; Ο ίδιος ανέφερε ότι η μουσική του έχει μια αισιοδοξία, κι είναι αλήθεια, τελικά αυτό μου άρεσε! Δεν πρόκειται να γράψω κάτι άλλο-θα αφήσω πίσω κάποια λινκς (κάποια από αυτά που είχα δει κι εγώ...) και με ένα copy paste τα βασικά βιογραφικά και τα υπόλοιπα τα αφήνω πάνω σας για να ανακαλύψετε μόνοι σας όσα άκουσα κι όσα "είδα". Καλή ακρόαση!
Βήμα 1...
O George Gaudy, κατά κόσμον Γιώργος Γουδής, ασχολήθηκε με το πιάνο από
παιδί, αλλά η ουσιώδης σχέση του με τη μουσική άρχισε όταν κατέβασε μια
παλιά ηλεκτρική κιθάρα του πατέρα του από το πατάρι και ήρθε σε επαφή με
την "κατώτερη" μουσική. Μετά από χρόνια πειραμάτων με διάφορα μουσικά
όργανα και φτηνά κασετόφωνα, φοιτητικά πάρτυ και επαγγελματικής
ενασχόλησης με το τζαζ πιάνο και την ηλεκτρική κιθάρα, αποφάσισε να
συγκεντρωθεί στο δικό του υλικό, κάνοντας τη σύνθεση, την ενορχήστρωση
και την παραγωγή. Αυτή την εποχή ολοκληρώνει το κλασικό πιάνο, αλλά και
τις σπουδές του στη Θεολογία. Η πρώτη του διάκριση ήρθε με τη
συμμετοχή του στο 48 Hour Music Project, όπου και κέρδισε τα βραβεία
καλύτερου τραγουδιού, καλύτερων στίχων και καλύτερου εξωφύλλου με το
τραγούδι "The Absence Of Many". Το Νοέμβριο του 2010, το "Come Again",
μια από τις πιο γαλήνιες στιγμές του "Millionaire", αναδείχθηκε Τραγούδι
του Μήνα από το μουσικό portal Jumping Fish (www.jumpingfish.gr). Από
τότε, ο George Gaudy έχει συμμετάσχει σε αρκετές live διοργανώσεις, με
αποκορύφωμα το φετινό ARK Festival στη sold out πρώτη μέρα του.
Μυρίζει καλοκαίρι, ξεκινούν οι διακοπές....και αυτό που χρειαζόμαστε είναι χαμόγελο, γέλιο και θετική ενέργεια! Ας αφήσουμε τα προβλήματά μας για τον χειμώνα πάλι!
Περίεργα τα συναισθήματα της περασμένης μέρας. Απογοήτευση γιατί καταλαβαίνεις ότι τελικά ο Έλληνας παρόλο το βάρος της ιστορίας και του πολιτισμού που σέρνει πίσω του δεν νοιάζεται για το μέλλον του, σκορπάει τις στιγμές του και δεν αφήνει τίποτε άλλο πίσω του παρά λάθη. Χτες γέμισαν σελίδες με φωτογραφίες πολιτικών, άρθρα κι αμέσως έγιναν κρίσεις και επικρίσεις χωρίς κάποιοι από τους κρίνοντες να έχουν λάβει μέρος σ' αυτό που λέγεται εκλογική διαδικασία. Μερικοί έμειναν σπίτι του αραγμένοι βλέποντας τηλεόραση, άλλοι βρήκαν την ευκαιρία για μια εξόρμηση στην εξοχή κι άλλοι απλά αδρανείς περίμεναν τα αποτελέσματα. Αγανάκτηση είναι το επόμενο συναίσθημα. Γιατί Έλληνα σήμερα κρίνεις αυτόν που ψήφισε τους φασίστες, τους αριστερούς κτλ; Εσύ πού ήσουν; Ωραία βλέπεις τα βίντεο στο tablet σου....και λοιπόν; Πόσο ευφυής θεωρείσαι ότι είσαι ερμηνεύοντας κάθε λέξη τους και παπαγαλίζοντας έξυπνες ατάκες που διάβασες στο twitter; Ρωτάς αν είμαι στους νικητές και στους ηττημένους. Μα, αλήθεια, πιστεύεις ότι υπάρχει νικητής και ηττημένος; Ένας είναι ο χαμένος. Ο αδρανής, ο απαθής, ο βολεμένος Έλληνας. Θα ξημερώσει μια νέα μέρα και πάλι θα περιμένεις να σου "κάτσει" η καλή ή θα ψάχνεις τον τρόπο για να βγεις από το αδιέξοδό σου τρέχοντας πίσω από αυτούς που δεν ψήφισες. Δεν φταις ωστόσο εσύ για τις συνήθειες σου, αλλά αυτοί που στις άσκησαν...
Αααα και σένα Έλληνα που σε άκουσα σήμερα να διοργανώνεις τις καλοκαιρινές σου διακοπές κάπου στα νησια Μπόρα Μπόρα ...να σου ευχηθώ καλό ταξίδι!!!
"Στη λίγη ώρα που μου απομένει, ώσπου να έρθουν, ρίχνω μια τελευταία ματιά στο χειρόγραφό μου. Δεν ξέρω γιατί μου είναι τόσο πολύτιμο. Ίσως επειδή περιγράφει τις τελευταίες μέρες που ήμουν ελεύθερος ακόμη που μπορούσα να διαλέξω..."(Αθηνά Κακούρη)
"Η θάλασσα χτυπιέται που είναι κλεισμένη στις κοίτες της, και δεν μπορεί να τις ξεπεράσει, γιατί αν τις ξεπεράσει θα πλημμυρίσει τον κόσμο και θα χαθεί. Χτυπιέται και ύστερα αποκάμει και εμείς νομίζουμε ότι αυτό είναι γαλήνη, ενώ είναι η πιο βαθιά απελπισία. Γιατί μόνο μέσα στο σχήμα που της δίνουν οι κοίτες της μπορεί να υπάρχει, πράγμα που είναι επίσης σκλαβιά. Αλλά τώρα πρέπει να φύγω" (Θ. Βαλτινός)
"Ο πόνος -όσο παράξενο και αν σου φανεί_ είναι το μέσον που μας κάνει να υπάρχουμε, γιατί είναι το μόνο μέσον που μας κάνει να έχουμε συνείδηση της ύπαρξής μας. Και η ανάμνηση των όσων υποφέραμε στο παρελθόν, μας είναι απαραίτητη σαν μια εγγύηση, σαν μια απόδειξη ότι εξακολουθούμε να είμαστε οι ίδιοι. Ανάμεσα σε μένα και στην ανάμνηση της χαράς βρίσκεται ένα χάσμα, το ίδιο βαθύ όσο ανάμεσα σε μένα και στην παρούσα χαρά". (De profundis Όσκαρ Γουάιλντ)
"Το κορίτσι έσκυψε πάνω από τη χαμηλή βεράντα προς τη θάλασσα. Το αλμυρό νερό ποτέ δεν επιστρέφει την εικόνα ενός προσώπου. Το μπλε του ήταν των παραμυθιών, γι΄αυτό δεν την καθρέφτιζε, αλλά μπορούσε να την παρασύρει σε έναν κόσμο διαφορετικό" (Ελένη ή ο Κανένας, Ρέα Γαλανάκη)
"Οι φόβοι μας πάντοτε εκπληρώνονται. Είναι το
αντίθετο από τις επιθυμίες μας. Βλέπεις στην ζωή γίνεται αυτό που δεν θέλουμε.
Οι επιθυμίες μας θάβονται βαθιά, ενώ στην επιφάνεια βγαίνουν οι φόβοι μας. Δεν
λέω ότι δεν έχω φοβίες. Έχω. Έπαψα ωστόσο να
φοβάμαι ότι δεν θα ξαναγράψω. Ξέρω ότι θα γράφω για πάντα. Για όσο αναπνέω."
Φτάνει το καλοκαίρι.Διττά συναισθήματα. Ξεκούραση, ξεγνοιασιά από την μια, νοσταλγία από την άλλη. Το δεύτερο συναίσθημα υπερισχύει κι αυτό γιατί κάθε χρόνο έχω τα παιδιά μου, προσπαθώ να τα μεγαλώσω με τον δικό μου τρόπο, να τους δείξω τον δρόμο που θέλουν να προχωρήσουν. Φέτος τα αγάπησα ιδιαίτερα γιατί ήταν η χρονιά που δεν δίδαξα, αλλά με δίδαξαν. Άφησα στην άκρη "τα πρέπει" και τα καθηγητικά τερτίπια.Δέχτηκα λοιπόν τα εξής μαθήματα... Μάθημα πρώτο: να διεκδικώ γιατί η ζωή είναι μικρή. Μάθημα δεύτερο: να ακούω, να εφαρμόζω και μετά να διατυπώνω θεωρίες. Μάθημα τρίτο: να αγκαλιάζω γιατί εκεί νιώθεις την αγάπη. Μάθημα τέταρτο: να χαμογελάω γιατί είμαι - λένε- πιο όμορφη. Τέλος μάθημα πέμπτο: να αγαπάω όσους δεν με αγαπούν, να τους κοιτάω στα μάτια όταν δεν με κοιτούν. Φέτος, θα ξεκινήσουμε όλοι ένα καινούργιο ταξίδι, θα πετάξουμε με νέους προορισμούς γνωρίζοντας ότι κάπου θα συναντιόμαστε, κάπου θα αγκαλιαζόμαστε, κάπου θα γελάμε...κάπου θα θυμόμαστε τα παλιά χωρίς να κρατάμε πλέον σημειώσεις, και να φτιάχνουμε σχεδιαγράμματα!
Ήπια την πρώτη βότκα τον Δεκέμβρη του 2008 σ' ένα μικρό μπαράκι επαρχιακής πόλης που οι γυναίκες ήταν μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού...πόσο μάλλον οι γυναίκες που έπιναν και βότκα! Καθισμένη στο μπαρ "απολάμβανα" το ποτό μου ακούγοντας me and my shadow. Στην τρίτη γουλιά ζητάω από τον barman τζιν τόνικ. "Δεν σας άρεσε;"άκουσα. Τον κοίταξα και με ένα χαμόγελο (μου αρέσει να -πειράζω- τον συνομιλητή μου) απαντώ: μπα...θα προτιμήσω τελικά να τις ακούω. Η κουβέντα δεν συνεχίστηκε. Στο μαγαζί αυτό συνέχισα να πηγαίνω παρόλο που ήμουν η δεύτερη γυναίκα μετά την σερβιτόρο. Φίλοι πλέον με τον ιδιοκτήτη, ενώ έπαιζα μουσική στο μαγαζί του ( κάπου το 2010, είχε αυξηθεί η γυναικεία προσέλευση) έχοντας το θάρρος με ρωτάει: τελικά την βότκα την πίνεις ή την άκους; Χαμογέλασα. Άνοιξα την τσάντα μου, έψαξα τα cd και επέλεξα rollercoaster, οπότε κι ο γρίφος λύθηκε. "Πρώτη φορά άκουσα τραγούδι τους όταν ήμουν φοιτήτρια το 2004 από συμφοιτητή μου που έπαιζε μουσική, κι από εγωισμό δεν ρώτησα το όνομα του συγκροτήματος. Συνέχιζα να τους ακούω στο berlin (φοιτητικό στέκι) μέχρι που το αδερφάκι μου σε μια κουβέντα ...αποκρίνεται με ύφος "πες μου ότι τόση ώρα μου λες για τους vodka juniors;" Επίσημα τους γνώρισα εκείνη την στιγμή, μεσημέρι του 2005. Από τότε αγαπημένο μου συγκρότημα με αγαπημένο τραγούδι το τελευταίο χρόνο το rise up απο το dark poetry. Κι όπως είναι λογικό, όταν τύχει κάπου, κάποια στιγμή να φτιάξω μια λίστα σίγουρα το πρώτο τραγούδι θα ανήκει στις βότκες μιας και με συντρόφευε στο διάβασμα για το πτυχίο, στα ταξίδια κ πάει λέγοντας....Φέτος μάλιστα έχουν και την μεγάλη τους γιορτή, που κανείς δεν θα χάσει!
Υ.Γ Το βίντεο αφιερωμένο στην κολλητή μου που ήταν εκείνο το βράδυ στην Αντίπαρο!
Πάντα τελειομανής, και ανυπόμονη. Από μικρή ήθελα καθετί στην ώρα του,
σύντομα, γρήγορα, και ολοκληρωμένα. Είχα την αίσθηση μονίμως ότι δεν
προλάβαινα, ότι κάτι μου έμενε πίσω...Χαρτάκια σε κάθε σημείο με
σημειώσεις των συναντήσεων, εργασιών, υποχρεώσεων, υπενθυμίσεις σε
ραβασάκια, και σαν τα χρόνια πέρασαν κι η τεχνολογία
αναπτύχθηκε...υπενθυμίσεις και στο κινητό. Είχα σχέδια, όνειρα,
επιδιώξεις ασύνδετα μεταξύ τους! Πρώτες από όλες τις επιθυμίες και όνειρό μου η μουσική. Μπήκε πρώτη
στην ζωή μου, όχι τυχαία, αλλά επειδή διεκδίκησα το όνειρό μου. Το άφησα
στην άκρη για κάποια χρόνια, εντάσσοντας την τέχνη του λόγου στις
επιστήμες μου. Κάπου εκεί αγχώθηκα ότι ο χρόνος δεν με έφτανε για να
ασχοληθώ και να ολοκληρώσω τα μουσικά σχέδιά μου. Η λύση βρέθηκε...πώς
θα συνδυαζόταν η φιλολογία με την μουσική; Μουσικολογία και Θεατρολογία
ήταν η λύση. Ξεκινώ την παρακολούθηση σεμιναρίων γύρω από την μουσική
επένδυση θεατρικών παραστάσεων. Πρόλαβα. Αν αναρωτιέστε σήμερα τι κάνω η
απάντηση είναι απλή: συμφωνία όλων των δραστηριοτήτων. Μαθήματα,
συγγραφή, μουσική, και πρόσφατα φωτογραφία. Προλαβαίνω, αποκρίνομαι.
Πριν μέρες μεγάλωσα, και μου είπαν βιάσου....τα χρόνια περνούν! Με
χαμόγελο απάντησα προλαβαίνω! Το μυστικό για να πετύχετε όλα όσα έχετε
θέσει στόχο στην ζωή σας είναι μονάχα ένα: ζήστε κάθε στιγμή σας! Τότε
θα προλάβετε....
Σε όσους με βοήθησαν να ωριμάσω την χρονιά που πέρασε... Χωρίς πολλά πολλά....με ένα απλό τραγούδι (που άκουσα πριν από μερικές ημέρες και ευχαριστώ πολύ τον ταλαντούχο κύριο που ανάρτησε το τραγούδι και μας κρατάει συντροφιά ερτζινιακά τα σαβ/κα) θα σας ευχαριστήσω, ελπίζοντας να σας έχω δίπλα μου "όλους" και τα υπόλοιπα χρόνια!!!
Υ.Γ. Το μεγαλύτερο ευχαριστώ, ανήκει στην ομορφότατη πρασινομάτα κυρία που μου είπε σήμερις: "μεγαλώσατε...αλλά για μένα είστε ακόμα το πεισματάρικο κοριτσάκι μου"
Όπως οι μέρες το απαιτούν, βρέθηκα και εγώ στην κουζίνα. Κουλούρια, και γλυκά κάθε λογής. Ατέλειωτος πειρασμός. Εκεί λοιπόν που συγκέντρωνα τα υλικά και τις δοσολογίες θυμήθηκα μουσικές μαγειρικές επιτυχίες. Σίγουρα ο Σάκης Ρουβάς κατέχει την πρώτη θέση γιατί εκτός από καλός μασέρ, μαγειρεύει και μακαρόνια με κιμά. Πιο πρακτικός φαίνεται να είναι ο so tiri με το άσμα "φέτα και ψωμί"... επειδή όμως δεν μου αρέσει τόσο η φέτα θα σας πρότεινα τοσαλάμι: http://www.youtube.com/watch?v=hlEGft0XYHQ.
Για όσους προσέχουν την σιλουέτα τους ...εεε και θέλουν να ξεγελάσουν το στομαχάκι τους, προτείνω μια τσίχλα δίχως ζάχαρη: http://www.youtube.com/watch?v=Q0IzmcD5Z-0
Κι επειδή περνάει η ώρα και προκοπή δεν κάνω στην κουζίνα ξεκινάω τις συνταγές μαγειρικήςμου: http://www.youtube.com/watch?v=_HBXMbPITmM Πάστα φλώρα...χρειαζόμαστε μαρμελάδα βερίκοκο, αλεύρι για όλες τις χρήσεις, βούτυρο, δύο αυγά, ζάχαρη ( brown sugar πάντα... http://www.youtube.com/watch?v=05gUxPdAvMQ )μπέικινκ πάουντερ, κονιάκ, αλάτι και βανίλια. Κοσκινίζουμε σε λεκάνη το αλεύρι και το μπέικιν πάουντερ. Προσθέτουμε τη
ζάχαρη κι ανακατεύουμε με κουτάλι. Κάνουμε λακκούβα στη μέση. Χτυπάμε
σε μπολ τα αυγά, τη βανίλια, το κονιάκ και το αλάτι και τα ρίχνουμε στο
αλεύρι. Προσθέτουμε και το βούτυρο. Με ένα κουτάλι ανακατεύουμε τα υλικά
μέχρι να σχηματιστεί ζύμη. Τη μαζεύουμε σε μπάλα και την τυλίγουμε σε μεμβράνη. Την αφήνουμε να ξεκουραστεί στο ψυγείο για 30΄. Στο μεταξύ ακούμε: http://www.youtube.com/watch?v=yH7a29DRuXM Σε αλευρωμένη επιφάνεια –ή πασπαλισμένη με άχνη– ανοίγουμε τη ζύμη σε
λεπτό φύλλο 4 χιλιοστών περίπου. Τη στρώνουμε σε βουτυρωμένη ταρτιέρα
26-28 εκατοστών. Η ζύμη πρέπει να καλύπτει και τα τοιχώματα της
ταρτιέρας. Κόβουμε τα περισσεύματα της ζύμης περνώντας τον πλάστη πάνω
στο χείλος του σκεύους. Βάζουμε σε μία στρώση τη μαρμελάδα. Με την
υπόλοιπη ζύμη ανοίγουμε λεπτό φύλλο και το κόβουμε σε λωρίδες. Τις
πλέκουμε σταυρωτά πάνω στη μαρμελάδα. Καθώς ψήνεται για 40' στους 180ο τσιμπάμε λίγο γλυκό του κουταλιού από το βαζάκι της μαμάς http://www.youtube.com/watch?v=mXxFdG0pORQ .
Υ.Γ. οι αγαπημένοι μου δεν έχουν κατι σε φαγώσιμο, αλλά μονο σε πιοτό, ας ακουσουμε για το τέλος beatles
"το φιλί
ενώνει πιο πολύ
απ' το κορμί
γι' αυτό το αποφεύγουν
οι πιο πολλοί"
Ντίνος Χριστιανόπουλος
Ένα αρχείο με τραγούδια αναφερόμενα στο φιλί...βρήκα τα αγαπημένα μου και άλλα που έχουν μια μικρή ιστορία να σας πω...
Ξεκινάω χρονολογικά!
Πρώτος σταθμός το τραγούδι kiss of fire μια διασκευή ερμηνευμένη από την Georgia Gibbs. Πρόκειται για το πιο διάσημο ταγκό της Αργεντινής El choclo μετά το La cumparsita. Ο τίτλος έχει τρεις διαφορετικές ιστορίες. Η μια αποδίδει το τίτλο στο παρατσούκλι που δόθηκε σε έναν παραγωγό που είχε μαλλιά στο χρώμα του καλαμποκιού -μιας και el choclo σημαίνει "αυτί καλαμποκιού", ενώ μια άλλη πως ήταν το αγαπημένο φαγητό του συνθέτη. Η τελευταία λέει πως γράφτηκε προς τιμή του ιδιοκτήτη νυχτερινού κλαμπ και πήρε τον τίτλο από το παρατσούκλι του.http://www.youtube.com/watch?v=UyfryI0tZFI
Kiss: Τραγούδι που ο Prince έδωσε στη funk band Mazarati και θα κυκλοφορούσε στο πρώτο της άλμπουμ. Δίνουν στο τραγούδι μινιμαλιστικό ήχο. Έκπληκτος ο Prince από της εργασία τους αποφασίζει να πάρει πίσω το τραγούδι, διατηρώντας ωστόσο τα φωνητικά της μπάντα. http://www.youtube.com/watch?v=Gc8RJaGEdEg
Μόλις θυμήθηκα μια τηλεοπτική περσόνα που είχε ερμηνεύσει την επιτυχία "φιλί φιλί με λυτρώνεις", αν και γνωρίζω ότι θα θέλατε να το ακούσετε θα προχωρήσω λίγο πριν το τέλος με την Ελένη Βιτάλη http://www.youtube.com/watch?v=XeslBxIMSFo
Καλό μας μήνα!
"Πρόσεχε μην πιστέψεις τι θα σου πούνε σήμερα" με συμβούλεψαν πρωί πρωί. Γέλασα, μιας και συνηθίζω πάντα να κανω δεύτερες σκέψεις...
Ήξερα ότι λέμε ψέματα την 1η Απριλίου αλλά δεν ήξερα γιατί τα λέμε, πώς μας έμεινε αυτή η συνήθεια. Έψαξα και βρήκα. Η αλήθεια είναι πως αυτό ψέμα το είχα πει κι εγώ πολλές φορές... Σαν ήμουνα μικρή, πήγαινα για ψάρεμα με τον θείο μου. Με την βαρκούλα μας και με μπόλικη προσπαθεία βγαίναμε στα ανοιχτά. Λέω, μπόλικη προσπάθεια γιατί ήμασταν "άριστοι" οδηγοί καϊκιού. Ρίχναμε το τσαπαρί μας, και περιμέναμε....................(τα αποσιωπητικά καλύπτουν την διάρκεια της αναμονής). Στο μεταξύ για να περάσει η ώρα, από μια οθόνη κοιτούσα την θαλάσσια κινητικότητα!Αποτέλεσμα δεν είχαμε. Η λύση ήταν έτοιμη και δοκιμασμένη! Αγορά ψαριών από το λιμάνι συνοδευόμενη στην είσοδο του σπιτιού με την φράση: " ελάτε να δείτε την ψαριά μας, τόσα δεν είχαμε πιάσει ποτέ". Το αθώο αυτό ψεματάκι το έλεγαν οι Κέλτες που μάλλον ήταν και αυτοί τόσο δεινοί ψαράδες όσο κι εμείς! Η δεύτερη εκδοχή για την δημιουργία του πρωταπριλίατικου ψέματος έχει τις ρίζες της στην Γαλλία, αυτήν όμως θα σας την πω του χρόνου με την αλλαγή του χρόνου!!!
Είχα σταματήσει την λειτουργία κάθε ρολογιού που υπήρχε στο
χώρο. Θεωρούσα ότι ήταν ένας τρόπος για να μείνω στο παρόν των γεγονότων. Ο
μεγαλύτερος εχθρός μου –τελικά- είναι ο χρόνος. Δεν φοβάμαι τα χρόνια που περνούν
και μεγαλώνουμε, αλλά τις μνήμες κάθε στιγμής που κουβαλάμε. Οι αναμνήσεις είναι σημαντικές, είτε είναι καλές είτε είναι κακές. Είναι στιγμές που δεν μπορείς να
ξαναζήσεις. Μελαγχολείς, άλλοτε με ένα χαμόγελο και άλλοτε με ένα δάκρυ. Είναι
φορές που θυμώνω γιατί ο χρόνος δεν χωρά όλα όσα θέλω να ζήσω για να
γίνουν θύμηση. Προσπαθώ τότε με κάθε μέσο να κερδίσω έστω κι ένα λεπτό! Ασκήθηκα
να θυμάμαι ασήμαντες εικόνες για είναι μια μέρα σημαντικές!
Υ.Γ. Κι αν ο χρόνος είναι στιγμές παντοτινές...κι αν οι νότες επηρεάζονται από τις στιγμές ...δεν μένει παρά να τοποθετήσω στιγμές στις νότες!
Δεν μου άρεσε η όπερα, κι αυτός ήταν και ο λόγος που σταμάτησα μετά από ένα διάστημα τις φωνητικές ασκήσεις στο εθνικό ωδείο (άλλο, που μετά αναγκάστηκα να παρακολουθήσω κάποιες ώρες...). Προτιμούσα να ακούω εκείνη την ώρα έναν τύπο που έπαιζε τσέλο στην διπλανή αίθουσα. Αυτό λοιπόν που κατάφερα ήταν να συνδυάσω ακουστικά την όπερα με το τσέλο κάθε τρίτη απόγευμα, αλλά δεν κράτησε για πολύ μιας και αλλάξαν οι ώρες προβών. Μετά από κάμποσα χρόνια (δεν θα πω πόσα...) αυτός ο συνδυασμός ήχων επέστρεψε από τον πιανίστα-τραγουδιστή Tenorman και τον τζαζίστα Voodo Drummer που αποτελούν την Opera Chaotique έχοντας ρεπερτόριο θέματα από την όπερα, τα καμπαρέ και μιούζικαλ. Εξαιρετικοί στις ζωντανές εμφανίσεις τους κ πολύ καλοί στις συνεντεύξεις τους! 
Ήπια την πρώτη βότκα τον Δεκέμβρη του 2008 σ' ένα μικρό μπαράκι επαρχιακής πόλης που οι γυναίκες ήταν μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού...πόσο μάλλον οι γυναίκες που έπιναν και βότκα! Καθισμένη στο μπαρ "απολάμβανα" το ποτό μου ακούγοντας me and my shadow. Στην τρίτη γουλιά ζητάω από τον barman τζιν τόνικ. "Δεν σας άρεσε;"άκουσα. Τον κοίταξα και με ένα χαμόγελο (μου αρέσει να -πειράζω- τον συνομιλητή μου) απαντώ: μπα...θα προτιμήσω τελικά να τις ακούω. Η κουβέντα δεν συνεχίστηκε. Στο μαγαζί αυτό συνέχισα να πηγαίνω παρόλο που ήμουν η δεύτερη γυναίκα μετά την σερβιτόρο. Φίλοι πλέον με τον ιδιοκτήτη, ενώ έπαιζα μουσική στο μαγαζί του ( κάπου το 2010, είχε αυξηθεί η γυναικεία προσέλευση) έχοντας το θάρρος με ρωτάει: τελικά την βότκα την πίνεις ή την άκους; Χαμογέλασα. Άνοιξα την τσάντα μου, έψαξα τα cd και επέλεξα rollercoaster, οπότε κι ο γρίφος λύθηκε. "Πρώτη φορά άκουσα τραγούδι τους όταν ήμουν φοιτήτρια το 2004 από συμφοιτητή μου που έπαιζε μουσική, κι από εγωισμό δεν ρώτησα το όνομα του συγκροτήματος. Συνέχιζα να τους ακούω στο berlin (φοιτητικό στέκι) μέχρι που το αδερφάκι μου σε μια κουβέντα ...αποκρίνεται με ύφος "πες μου ότι τόση ώρα μου λες για τους vodka juniors;" Επίσημα τους γνώρισα εκείνη την στιγμή, μεσημέρι του 2005. Από τότε αγαπημένο μου συγκρότημα με αγαπημένο τραγούδι το τελευταίο χρόνο το rise up απο το dark poetry. Κι όπως είναι λογικό, όταν τύχει κάπου, κάποια στιγμή να φτιάξω μια λίστα σίγουρα το πρώτο τραγούδι θα ανήκει στις βότκες μιας και με συντρόφευε στο διάβασμα για το πτυχίο, στα ταξίδια κ πάει λέγοντας....Φέτος μάλιστα έχουν και την μεγάλη τους γιορτή, που κανείς δεν θα χάσει!
Σε όσους με βοήθησαν να ωριμάσω την χρονιά που πέρασε... Χωρίς πολλά πολλά....με ένα απλό τραγούδι (που άκουσα πριν από μερικές ημέρες και ευχαριστώ πολύ τον ταλαντούχο κύριο που ανάρτησε το τραγούδι και μας κρατάει συντροφιά ερτζινιακά τα σαβ/κα) θα σας ευχαριστήσω, ελπίζοντας να σας έχω δίπλα μου "όλους" και τα υπόλοιπα χρόνια!!!
Είχα σταματήσει την λειτουργία κάθε ρολογιού που υπήρχε στο
χώρο. Θεωρούσα ότι ήταν ένας τρόπος για να μείνω στο παρόν των γεγονότων. Ο
μεγαλύτερος εχθρός μου –τελικά- είναι ο χρόνος. Δεν φοβάμαι τα χρόνια που περνούν
και μεγαλώνουμε, αλλά τις μνήμες κάθε στιγμής που κουβαλάμε. Οι αναμνήσεις είναι σημαντικές, είτε είναι καλές είτε είναι κακές. Είναι στιγμές που δεν μπορείς να
ξαναζήσεις. Μελαγχολείς, άλλοτε με ένα χαμόγελο και άλλοτε με ένα δάκρυ. Είναι
φορές που θυμώνω γιατί ο χρόνος δεν χωρά όλα όσα θέλω να ζήσω για να
γίνουν θύμηση. Προσπαθώ τότε με κάθε μέσο να κερδίσω έστω κι ένα λεπτό! Ασκήθηκα
να θυμάμαι ασήμαντες εικόνες για είναι μια μέρα σημαντικές! 
