"Στη λίγη ώρα που μου απομένει, ώσπου να έρθουν, ρίχνω μια τελευταία ματιά στο χειρόγραφό μου. Δεν ξέρω γιατί μου είναι τόσο πολύτιμο. Ίσως επειδή περιγράφει τις τελευταίες μέρες που ήμουν ελεύθερος ακόμη που μπορούσα να διαλέξω..."(Αθηνά Κακούρη)
"Η θάλασσα χτυπιέται που είναι κλεισμένη στις κοίτες της, και δεν μπορεί να τις ξεπεράσει, γιατί αν τις ξεπεράσει θα πλημμυρίσει τον κόσμο και θα χαθεί. Χτυπιέται και ύστερα αποκάμει και εμείς νομίζουμε ότι αυτό είναι γαλήνη, ενώ είναι η πιο βαθιά απελπισία. Γιατί μόνο μέσα στο σχήμα που της δίνουν οι κοίτες της μπορεί να υπάρχει, πράγμα που είναι επίσης σκλαβιά. Αλλά τώρα πρέπει να φύγω" (Θ. Βαλτινός)
"Ο πόνος -όσο παράξενο και αν σου φανεί_ είναι το μέσον που μας κάνει να υπάρχουμε, γιατί είναι το μόνο μέσον που μας κάνει να έχουμε συνείδηση της ύπαρξής μας. Και η ανάμνηση των όσων υποφέραμε στο παρελθόν, μας είναι απαραίτητη σαν μια εγγύηση, σαν μια απόδειξη ότι εξακολουθούμε να είμαστε οι ίδιοι. Ανάμεσα σε μένα και στην ανάμνηση της χαράς βρίσκεται ένα χάσμα, το ίδιο βαθύ όσο ανάμεσα σε μένα και στην παρούσα χαρά". (De profundis Όσκαρ Γουάιλντ)
"Το κορίτσι έσκυψε πάνω από τη χαμηλή βεράντα προς τη θάλασσα. Το αλμυρό νερό ποτέ δεν επιστρέφει την εικόνα ενός προσώπου. Το μπλε του ήταν των παραμυθιών, γι΄αυτό δεν την καθρέφτιζε, αλλά μπορούσε να την παρασύρει σε έναν κόσμο διαφορετικό" (Ελένη ή ο Κανένας, Ρέα Γαλανάκη)
"Οι φόβοι μας πάντοτε εκπληρώνονται. Είναι το
αντίθετο από τις επιθυμίες μας. Βλέπεις στην ζωή γίνεται αυτό που δεν θέλουμε.
Οι επιθυμίες μας θάβονται βαθιά, ενώ στην επιφάνεια βγαίνουν οι φόβοι μας. Δεν
λέω ότι δεν έχω φοβίες. Έχω. Έπαψα ωστόσο να
φοβάμαι ότι δεν θα ξαναγράψω. Ξέρω ότι θα γράφω για πάντα. Για όσο αναπνέω."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου