Καθόμουν στο γραφείο κρατώντας κλειστά τα μάτια μου πιέζοντάς τα με τις παλάμες. Ασκούσα πίεση στις εικόνες που περνούσαν μπροστά μου σαν ταινία. Κάποιες από αυτές είχαν λέξεις.
Στο τέλος πάντα κλείνω με την καλύτερη εικόνα
και με ένα τραγούδι με ελπίδα κάποια στιγμή να "γίνουμε" αληθινοί
Το συγκεκριμένο άρθρο είναι μόνο συνειρμικό Είναι σαν αυτά που γράφω καθημερινά στις σημειώσεις μου και προσπαθώ έπειτα να τα αρχειοθετήσω Πολλές φορές περνούν ώρες χωρίς αποτέλεσμα Βρισκόμαστε στην καρδιά του καλοκαιρού με το θερμόμετρο να χτυπάει τους 42ο βαθμούς κελσίου να ζούμε μια πύρινη κόλαση όπως λένε οι δημοσιογράφοι στα μεσημεριανά δελτία και να συμβουλεύουν την χρήση αντιηλιακού καπέλου γυαλιών ηλίου σταθερά κλιματιζόμενους χώρους για τις ευπαθείς ομάδες και πάει λέγοντας Κάποιες φορές τρομοκρατημένοι ακολουθούμε σαν πρόβατα τις προτροπές τους άλλες πάλι φορές απλά απλώνουμε το ψαθί μας και ξαπλωμένοι στην άμμο απολαμβάνουμε την απογορευμένη λάμψη του ήλιου Ούτε δείκτες προστασίας ούτε τίποτε άλλο Σήμερα όπως και κάθε μέρα βρέθηκα σε μια παραλία για την προγραμματισμένη μου βουτιά Στο ένα χέρι ένα βιβλίο στο άλλο ένα ψαθί Έπιασα τον ίσκιο μου Κοίταζα δεξιά και αριστεριά Δεξιά μου μια μικρή δεν θυμάμαι το όνομά της μάλλον Τάνια με ροζ μπρατσάκια και ένα σκάφος να την περιμένει να επιβιβαστεί Φωνές Θέλω τον καπετάνιο μου ακουγόταν Μετά σιωπή και έπειτα ο ήχος του πλεούμενου που έσκιζε τα νερά της ακρογαλιάς Ζήλεψα Πήρα το κουβαδάκι το φτυάρι και ξεκίνησα να φτιάχνω πύργους Ήξερα πως δεν θα μου τους πάρει το κύμα τουλάχιστον για ένα βράδυ γεγονός που δεν ισχύει πάντα ή για πάντα Τι να σου κάνει ένα βράδυ; Αριστερά μου μια γιαγιά Εικόνα από παλιά ελληνική ταινία όπου κάποιος κρατά μια πετσέτα για να αλλάξεις και έπειτα σαν έχεις φορέσει μαγιό ξεκινάς από τα ρηχά βρέχοντας πόδια χέρια στέρνο πλάτη Πλέον είσαι έτοιμος μπορείς να βουτήξεις Δίπλα μια οικογένεια με στρωμένο ψαθάκι πετσέτα και στην σειρά ψωμί ντομάτα κέικ ροδάκινο Ξέχασα το καρπούζι που έκανε και αυτό την βουτιά του στην ακροθαλασσιά να είναι δροσερό βλέπετε Κι όλα αυτά με την μουσική υπόκρουση δυο κιθάρων που βρέθηκαν ξάφνου αντικρυστά μου Αυτό είναι το καλοκαίρι στιγμές όχι απαραίτητα δικές σου που γίνεσαι ώστοσο μέτοχος Ανοίγω το βιβλίο μα δεν μπορώ να συγκεντρωθώ φταίει ο ήλιος Για όλα κάποιος φταίει Και συνήθως είναι κάποιος άλλος και όχι εγώ εσύ Πήγα προς τα βραχάκια κοίταζοντας για κανένα κάβουρα τίποτε Έπειτα έψαχνα για κοχύλια Κανένα Απογοήτευση Θα έφευγα χωρίς να πάρω μαζί μου κάτι Μονάχα θα άφηνα τους πύργους μου τα χνάρια μου στην άμμο που κι αυτά θα διατηρούνταν λίγο ίσως μάλιστα καποιος να τα γκρέμιζε και να έσβηνε Την επόμενη μέρα όμως θα ξαναγίνουν Κι ο συνειρμός μου είναι Τελεία ποιος θα βάλει και πότε θα την βάλει; Εδώ η απάντηση ανήκει στον καθένα Η τελεία είναι μεγάλη παύση Και ποιος θέλει να παύσει; Σήμερα πάντως όχι εγώ κι εσύ γιατί είναι νωρίς γιατί η θερμοκρασία αγγίζει τους 42 βαθμούς και θες να ζήσεις να γεμίσεις στιγμές νύχτα μέρα ασταμάτητα Γιατί θες να θυμάσαι πολλά και να διηγήσε ακόμα ποιο πολλά με αρκετά θαυμαστικά πριν φτάσεις στην τελεία
Υ Γ Ο λόγος που ακολουθεί το παρακάτω τραγούδι δεν είναι ένας αλλά τρεις άλλωστε η τριλογία πάντα κερδίζει σε πειστικότητα πρώτον είχα ακούσει το τραγούδι είχα κρατήσει στίχους σκόρπιους δεν το έβρισκα πουθενά άρα έντονη προσμονή δεύτερον βρέθηκε τυχαία στους 42 βαθμούς μέρα με ήλιο και ακούγοντας το με ένα μαγικό τρόπο ξέχασα ζέστη και δίψα και τρίτον γιατί ίσως και κάποιος ακόμη να το έψαχνε ή ακόμα και αν δεν το έψαχνε τώρα θα ξέρει που θα το βρει Καλές ακροάσεις γιατί η επανάληψη εκτός από μάθηση οδηγεί και στην απόλαυση
Από μικρή μου άρεσαν τα απαγορευμένα. Ό,τι δεν επιτρεπόταν, εκείνο ήθελα... Ένα από αυτά ήταν και οι καταδύσεις, που τελικά δεν ήταν και τόσο απαγορευμένες- για όσο είσαι νέος και δεν βλέπεις τον κίνδυνο (ακολουθούν απαγορευμένοι συνειρμοί για τους αναγνώστες)! Δάσκαλος κι σύντροφος στις βόλτες ο πατέρας μου. Από όλες τις βόλτες μας θυμάμαι αυτές που τελικά με είχε φοβήσει κάτι...μια σμέρνα, ή ένα μικροατυχηματάκι που είχε λάβει χώρα...όπως αυτό με τους αχινούς που μου ζωγράφισαν πόδια, κοιλιά, χέρια.... Επίσης θυμάμαι την ενδυματολόγο μου (μόλις 14 τότε) κρατώντας το ψαροτούφεκο με ένα χταπόδι στην τρίαινά του και τους λουόμενους να την καταχεικροτούν για το επίτευγμά της...ενώ εκείνη είχε κοκκινίσει από τον θόρυβο του θαυμασμού (μιας και δεν ήταν ο πραγματικός ψαράς). Εγώ τι ψάρευα; Γυαλιστερές, αστερίες, αχιβάδες, και ότι έλαμπε από κοχύλια...(η αλήθεια είναι πως έχω συλλογή, και δεν θυμάμαι πώς την ξεκίνησα, μάλλον όπως ξεκίνησα κι αυτή με τα βότσαλα). Σε μια λεκάνη μάζευα όλα τα καλούδια και μετά υπομονετικά τα καθάριζα και τα γυάλιζα και κάποια τα ζωγράφιζα. Μόλις θυμήθηκα πάλι συνειρμικά ένα κοχύλι που μου είχε δωρίσει ο θείος μου (αποτυχημένος ψαράς κι αυτός όπως έχω αναφέρει σε άλλη ανάρτηση http://musicalcarrousel.blogspot.gr/2012/04/blog-post.html
,έναν Τρίτωνα, όπου μ' άρεσε να ακούω το ρυθμικό βουητό στο αυτί μου. Το κοχύλι αυτό που ήταν απο τα αγαπημένα μου έσπασε και κανένα απ' όλα όσα έχω δεν μπορεί να το αντικαταστήσει.
Το Κοχύλι (Ο.Ελύτης)
Έπεσα για να κολυμπήσω
κι άφησα την καρδιά μου πίσω
Άφησα την καρδιά μου χάμω
σαν το κοχύλι μες την άμμο
Πέρασαν όλες οι κοπέλες
με τα μαγιό και τις ομπρέλες
Ύστερα πέρασαν οι φίλοι
κανείς δε βρήκε το κοχύλι
Χρόνους και χρόνους κολυμπάω
που να ν αγάπη για να πάω
Έφαγε η θάλασσα το βράχο
κι έμεινε το νησί μονάχο
ΥΓ1 Κι ο συνειρμός που με οδήγησε στα κοχύλια μου μετά από καιρό είναι αυτό που διάβασα "του κοχυλιού" http://www.jumpingfish.gr/music/top10/4218 και ακολουθεί κι άλλος συνειρμός αλλά αυτός ακόμα είναι κρυφός και ίσως αποκαλυφθεί μόνο για λίγο....μιας και έχει πολύ σκόνη εκεί που βρίσκεται από τα χρόνια που έχουν περάσει!
Υ.Γ2. Το παραπάνω ανήκει στις απαγορευμένες πράξεις!
Είμαι σχεδόν σε διακοπές μαζί με την ενδυματολόγο μου και σκεφτόμαστε πώς να περάσουμε την βραδιά μας. Να μείνουμε σπίτι και να απολαύσουμε την θέα από την βεράντα παρέα με ένα gin fizz, να πάμε στο διπλανό beach party, ή να πάμε για ένα κοκτέιλ στο στέκι μας που τύχαινε να έχει και event; Βάλαμε κάτι ανάλαφρο και ανηφορίσαμε τελικά για το στέκι μας. Στην είσοδο του μαγαζιού μου δίνουν ένα απόκομμα...για την συναυλία μου λένε...Στέκομαι στην μπάρα, παραγγέλνω το ποτό μου Mai tai και ξεκινάμε τους χαιρετισμούς με τους φίλους μέχρι που ακούγεται από την σκηνή "οι προσωπικές οπτασίες", που δεν ήταν και τόσο προσωπικές...ή ίσως ούτε οπτασίες -το παραπάνω όμως είναι και υποκειμενικό-. Συνεχίζω την κουβέντα πίνοντας το κοκτέιλ μου με φίλους ενώ ακούγεται το je veux, έχοντας σπάσει το κορμί από ένα ελαφρό λίκνισμα. Ακολουθούν ακόμα εφτά τραγούδια...μέχρι που φύγαμε για να συνεχίσουμε το ποτό μας στην βεράντα. Έφτιαξα τελικά ένα bombay tonic έχοντας και καροτάκια βουτηγμένα στο λεμόνι και ξάπλωσα στην πολυθρόνα. Αρχίσαμε έπειτα την φιλοσοφική κουβέντα περί ερμηνείας και τραγουδιού!Και πάλι, το παιχνίδι της ερμηνείας: τραγουδάω σημαίνει λέω επαγγελματικά τραγούδια δικά μου ή άλλων συνθετών και ερμηνεύω πάλι, αποδίδω με ιδιαίτερο τρόπο ένα τραγούδι. Αριθμητικά υπερτερεί η πρώτη κατηγορία, δλδ το τραγούδι...αλλά η ποσότητα συμβαδίζει με την μοναδικότητα; Κι αν εξετάσουμε το θέμα από οικονομικής πλευράς...ποιος στοιχίζει πιο πολύ ο πολύς ή ο λίγος; Και γιατί ορισμένες φορές επιλέγουμε τον πολύ; Η ζήτηση φέρνει την κατανάλωση ή η κατανάλωση την ζήτηση; Και αφού απάντηση δεν πήρα από τα ερωτήματά μου...θα κλείσω δίνοντας την απάντηση στα ερωτήματα λέγοντας πως πάντα υπάρχει η ερμηνεία ενός τραγουδιού!!!Τώρα τραγουδήστε ;-)
Περπατούσα στον πεζόδρομο Δαιδάλου, Ηράκλειο το 2005- αν θυμάμαι καλά -. Κοιτούσα τις βιτρίνες και σχολιάζα με την ενδυματολόγο μου... Στάθηκα χωρίς να μιλάω, χωρίς να ακούω. Madrugada με κόκκινα γράμματα. Από εκεί και πέρα...λίγα θυμάμαι από εκείνη την βραδιά που πέρασε! Προσπαθούσα χτες να θυμηθώ όλα αυτά σε μια κουβέντα που είχα περπατώντας στην παραλία...βράδυ!Είπαμε να μαζέψουμε μύδια αλλά το λιγοστό φως του φακού δεν βοηθούσε....και συνειρμικά σκέφτηκα τα κοχύλια...μιας και για μουσική μιλούσαμε (είναι που κάποια έχουν ωραίο ήχο...-άλλη φορά θα σας πω για αυτό...-). Κι εκει που περπατούσα νιώθοντας να βουλιάζω στην άμμο θυμήθηκα:
Ένα περιέργο πρωινό. Είναι από αυτά που ξυπνάς, και δεν μπορείς να προσδιορίσεις τι σκέφτεσαι, τι αισθάνεσαι...Ίσως φταίει η θάλασσα που με κοίταγε χτες όλο το βράδυ και μου μιλούσε μέσα από το σκάσιμο των κυμάτων!
Υ.Γ κι ειναι φορές που η απάντηση βρίσκεται στα τραγούδια...
