Κάποιο λάκο έχει η φάβα!

Μετά από μέρες επέστρεψα στα γνώριμα εδάφη και ακόμη περισσότερο στους γνώριμους ντόπιους υπεραγαπημένους φίλους μου. Απόλαυση το κουτσομπολιό και οι κρίσεις για τα δρώμενα που έχασα. Υποσχέθηκα ότι θα δώσω απάντηση σε "όλα" με ένα τραγούδι...κι επειδή το πολύ μαγείρεμα καταστάσεων σε καλό δεν βγαίνει....κι επειδή ποτέ δεν πέτυχα την φάβα μαγειρικά, αλλά πάντα υπάρχει λάκος στην φάβα...ουφ ακούστε το, γιατί θα μπλέξω με τους συνειρμούς πάλι!!!

Fête de la Musique

Ένας υπέροχος μουσικός Ιούνιος. Ετοιμάζεις βαλίτσες και ξεκινάς το ταξίδι. Η μουσική δεν έχει σύνορα και πάνω απ' όλα δεν έχει όρια. Και συνάμα σκέφτεσαι αυτό που είχε πει ο Nietzsche "χωρίς μουσική η ζωή θα ήταν λάθος". Έτοιμος λοιπόν να ακούσεις κάθε είδος folk, jazz, soul, funk, rock, reggae, classic. Ξεχύνεσαι στους δρόμους και χάνεσαι στο πλήθος. Χοροπηδάς, τραγουδάς, μεθάς...
Τίποτε πιο όμορφο από το γέμισμα μουσικών στιγμών.

Διάσωση στο Ελ Ντοράντο!

Η μέρα που πέρασε ήταν αφιερωμένη εξαιρετικά στην ενημερώση, διασκέδαση, "ψυχαγωγία" μέσα από την τηλεόραση. Ξύπνησα, έφτιαξα τον καφέ μου, άνοιξα μηχανικά την εφημερίδα όπως κάνω καθημερινά...που δεν έχω την "παρέα" της τηλερόρασης και σηκώνω το βλέμμα στο ρεπορτάζ της νετ. Ενημέρωση για τις εναρκτήριες πυρκαγιές του καλοκαιριου 2012. Μέρα που κυριολεκτικά και μεταφορικά καιγόμασταν (είχαμε εκλογές βλέπετε...). Αλλάζω κανάλι μιας και έχω μια ιδιαίτερη ευαισθησία και τσαντίλα ταυτόχρονα με το θέμα πυρκαγιά (με επισκέπτονται αναμνήσεις). Ant1 tv η επόμενη επιλογή μου. Παγώνει το βλέμμα μου...κινούμενα σχέδια; Πραγματικότητα, αλλά με βαθύτερο στόχο...Ο δρόμος για το Ελ Ντοράντο. Είναι που οι πρωταγωνιστές τυχαίνει να είναι φιλόδοξοι και μικροαπατεώνες; Είναι που οι κάτοικοι τους βλέπουν σαν μεσσίες; Είναι που αυτοί έχουν ως στόχο την ανεύρεση του θυσαυρού και την ταυτόχρονη φυγή τους; Ή είναι που αυτοί οι πρωταγωνιστές βρίσκονται στο δίλημμα να σώσουν τον λαό ή να τραπούν τελικά σε φυγή; Δεν ξέρω, όλη αυτή η υπόθεση του Ελ Ντοράντο είναι τυχαία με την πραγματικότητα; Με αυτόν τον προβληματισμό οδηγήθηκα στην κάλπη δύο λεπτά πριν κλείσει....

Λόλα (ναμπερ φορ)

 Ξεκινάει το σχολείο κι σ΄αυτό το σημείο καταλαβαίνω πως έπρεπε στερηθώ για κάμποσες ώρες την κιθάρα μου και την μουσική για να μάθω γραφή και ανάγνωση. Βαρετά. Με κυνηγούσαν και με καλόπιαναν για να γράψω τις ασκήσεις μου. Είχα τότε την τύχη να μου έχει δωρίσει ο πατέρας μου -ως αντάλλαγμα- ένα sony walkman που δεν το αποχωριζόμουν ούτε στιγμή. Τι σημασία έχει αυτό; Έχει γιατί η κασσέτα που έπαιζε είχε αποτυπωμένη την φωνή μου να τραγουδάει Έλλη να ένα ένα μήλο, Λόλα να άλλο ένα. Κι αυτό να ακούγεται σε διάφορους ρυθμούς μιας και το είχα βρει παιχνίδι...Η Λόλα για έμενα στα 6 μου ήταν πλέον τραγούδι. Αργότερα ήταν διαφήμιση που πάλι την τραγουδούσα : 



Μέχρι εκείνη την στιγμή ήταν ξανθιά, όμορφη, συμπαθητική...που στην μια της έδιναν ένα μήλο και στην άλλη προσπαθούσαν να την σώσουν (θα αφήσω για την ώρα τους συνειρμούς μου στην άκρη περί μήλου και σωτηρίας).Περισσότερες ερμηνείες δεν μπορούσα να δώσω στην επιλογή του ονόματος Λόλα. Μεγαλώνοντας  παρακολουθώ την ταίνια του Ντίνου Δημόπουλου με πρωταγωνίστρια την Τζένη Καρέζη όπου εκεί το τοπίο για την γυναίκα που έφερε το όνομα Λόλα αρχίζει να γίνεται εναργέστερο. Γυναικεία μορφή κυλισμένη στο βούρκο της αμαρτίας (για να μιλήσω λίγο δραματικά) όπου ένας άντρας μονομαχεί για τα μάτια της! Λάτρης του κινηματογράφου φτάνω  στη ταινία Γαλάζιος Άγγελος. Πρωταγωνίστρια πάλι η Λόλα με θύμα της έναν καθηγητή λυκείου με παλαιές ηθικές αρχές. Γίνεται έρμαιο της σαγηνευτικής ομορφιάς της χάνοντας την αξιοπρέπεια του. Στις αγαπημένες μου ταινίες ανήκει πάλι μια  με Λόλα πρωταγωνίστρια, Lola rennt . Η ηρωίδα μέσα από τον εκρηκτικό χαρακτήρα της παρουσιάζεται σωτήρας του φίλου της μέσα από τρεις διαφορετικές εκδοχές φέρνοντας σε ισορροπία τα θετικά και τα αρνητικά στοιχεία. Και φτάνω στην Λόλα του Κωστή Μαραβέγια όπου δεν θα το κρύψω, στην αρχή ήμουν πολύ διστακτική για την γραφή του (είναι το κουσουρι βλέπετε...λειτουργούμε οι φιλόλογοι με νόρμες) ,όμως τα αποτυπωμένα συναισθήματα που βρίσκονταν σε κάθε γραμμή για ηρώιδα και ήρωα δεν με άφησαν στιγμή πίσω! Η Λόλα τελικά ίσως μέσα από τον ανατρεπτική και φευγάτη προσωπικότητά της μας στέλνει έναν τόνο αισιοδοξίας αρκεί να την δούμε μέσα από την πραγματικότητα που κρύβει αυτή, ο ήρωάς της και έπειτα εμείς!

ΥΓ. Κι άλλα τραγούδια...αφιερωμένα στην Λόλα
Ξύλινα σπαθιά: http://www.youtube.com/watch?v=5MRSU_pNccw
Madness: http://www.youtube.com/watch?v=jy4wdb36k8c
The raincoats: http://www.youtube.com/watch?v=QufDdHzWhgw
Sarah Voughan: http://www.youtube.com/watch?v=-g5YNPzr8NM
και από Gotan Project:

 

Μισιρλού (βολιουμ θρι)

Θα ξεκινήσω για ακόμη μια φορά με την πρώτη μου ιδιότητα, δλδ την φιλολογική. Είπαμε είναι κουσούρι...και εδώ που τα λέμε δύσκολα θα μπορούσα να την αποχωριστώ, μιας και σε με μένα ισχύει: μάθε "τέχνη" κι άστηνε και όταν πεινάσεις πιάστηνε. Ας πάμε τώρα στα δικά μας. Ποια ήταν η Μισιρλού; Μια γυναίκα από την Αίγυπτο και να σημειώσουμε μουσουλμάνα μιας και την χριστιανή την καλούσαν Αιγυπτιώτισσα. Συνειρμικά αναφέρω ότι Μισρ είναι η Αίγυπτος στα Αραβικά και από εκεί οφείλεται και η ονομασία της. Ποιος ο λόγος τώρα να τραγουδηθεί η Μισιρλού; Ο έρωτας για ακόμα μια φορά έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, χριστιανός ερωτεύεται μια μουσουλμάνα -ταμπού για την επόχη (γιατί όχι και σήμερα-μπορείτε να σκεφτείτε). Γίνεται ζεϊμπέκικο τραγούδι από τον Δημήτρη Πατρινό (σίγουρα στιχουργικά, γιατί ως προς την μουσική έχουν διατυπωθεί απόψεις ότι ίσως και να προϋπήρχε) και ακούγεται για πρώτη φορά στην Αθήνα το 1927. Ερμηνεύθηκε από την Δανάη, Σοφία Βέμπο και τον Νίκο Γούναρη. Το τραγούδι αυτό αποτελεί μεγάλη επιτυχία αφού η χάρη του έφτασε στα χείλη της Άννας Βίσση το 2004 όταν διοργανώθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Αθήνα, αλλά και αργότερα...Έτσι λοιπόν γρήγορα- γρήγορα και συνοπτικά σημειώνω ότι έλαβε εξαιρετική επιτυχία από τον Dick Dalehttp://www.youtube.com/watch?v=ZLWGQECdVpw όπου το αποτέλεσε και μέρος από το soundtrack της ταινίας Pulp Fictionhttp://www.youtube.com/watch?v=zFrDSFzlKwE&feature=related, έπειτα οι The Beach Boys  στο άλμπουμ τους "Surfin' USA"http://www.youtube.com/watch?v=rRlx3Ux37AA.
Προσθέτω το συγκρότημα Last Drive http://www.youtube.com/watch?v=xzU3_NaEgdc, όπως επίσης και τους Sound Explosion http://www.youtube.com/watch?v=6YDH-t6fKWA

Υ.Γ Εκεί που έψαχνα στου youtube για τη Μισιρλού έπεσε στους Black Eyed Peas "Pump it" (για τους "νεότερους" της παρέας)http://www.youtube.com/watch?v=ZaI2IlHwmgQ

Αγαπημένες εκτελέσεις οι ακόλουθες!

Bonne chance...

Μερικές φορές συμβαίνουν γεγονότα εκεί που δεν το περιμένεις, και εκεί που νομίζεις ότι έχεις χάσει το παιχνίδι και είσαι έτοιμος να τα παρατήσεις γιατί πλέον δεν αντέχεις άλλο...αισθάνεσαι να σε ακουμπάει μια νεράιδα με το ραβδάκι της κι όλα ξαφνικά παίρνουν τον δρόμο τους. Εκείνη την στιγμή απλά σκέφτεσαι πως ζεις την τυχερή σου μέρα. Είναι που πιστεύεις στην τύχη ή απλά είσαι αισιόδοξος; 

Ραντεβού με τους πειρατές!

Μια μέρα άκουσα ότι επέστρεψαν οι πειρατές. Ήταν το 2011, Δεκέμβρης. Έφθασαν με ένα καράβι που στα αμπάρια του είχε μπόλικα δώρα, αλλά δυστυχώς δεν μπορούσα να  τα γευτώ...δεν είχα τον απαραίτητο "εξοπλισμό".Δεν έμενε τίποτε άλλο παρά να περιμένω την επόμενη επιδρομή τους. Με εκείνα και με τα άλλα...φτάνει το 2012. Ένας πολύ καλός ψαράς μου είπε πως πρέπει να ετοιμάσω κι εγω το καΐκι μου, να πάρω τον εξοπλισμό και το πλήρωμά μου και να ανοιχτώ στο πέλαγος. Ακολούθησα την συμβουλή του και μάζεψα κάμποσους συνταξιδιώτες! Βρήκαμε το καράβι τους βλέποντας από μακριά να ανεμίζει η σημαία τους και επιβιβαστήκαμε. Κατάμεστο από γοητευτικά αγόρια κι ενδιαφερούσες γυναικείες υπάρξεις που χόρευαν, γελούσαν, τραγουδούσαν, έπιναν ρούμι, βότκα,ουίσκι...Έκαναν βουτιά παρέα με τα δελφίνια, έπαιζαν μπάλα, και άναβαν φωτιές για να φαίνονται καλύτερα!Παρασυρμένοι όλοι στις μοναδικές αυτές στιγμές! Έτσι ξεκίνησε πειρατικά το καλοκαίρι μας ακολουθώντας την συμβουλή του μεγάλου πειρατή: κοιτάξτε με στα μάτια και μεθύστε!!!!!Μεθύστε!!!

Υ.Γ Καλό μας καλοκαίρι ταξιδιώτες!Και μην ξεχνιόμαστε, σύνθημά μας: rise up!

Ρίξτε άγκυρα!

Έχει περάσει καιρός από τότε που έγραψα το τελευταίο μου παραμύθι...Σε λίγες μέρες κρατώ υπόσχεση πως σας έχω το καλύτερο με πρωταγωνιστές κάποιους καλύτερους από τον Τζακ Σπάροου!

Με σημαία πεταλουδες!!!

Ποιος είπε ότι στην στεριά δεν έχουμε πειρατές;

Θαλασσινές σκέψεις

Για όσους κοιτούν την γαληνεμένη θάλασσα με πανσέληνο...
Γιατί ορισμένες φορές κατά βάθος γνωρίζεις ότι τα κύματα της θάλασσας σε ξυπνούν, σου θυμίζουν πως είσαι "ζωντανός" ακόμη, και τότε παρασύρεσαι  μέχρι να χαθείς στον βυθό της, και την κατηγορείς...σαν να έφταιγε αυτή κι όχι ό άνεμος... 

Οι πρώτες απορίες...

Όπως έχω αναφέρει σε προηγούμενη ανάρτησή μου η σχέση μου με την μουσική ήταν κάτι παραπάνω από ισχυρή και σημαντική. Γενικότερα στην οικογένεια, έχουμε μουσικό ιστορικό. Βέβαια εγώ δεν τα κατάφερα να ασχοληθώ στο βαθμό των συγγενικών μου προσώπων, αλλά έτσι τα έφερε η ζωή και καλώς ή κακώς το έχω αποδεχτεί. Ας τα αφήσω όμως αυτά για να φτάσω στο ζουμί της υπόθεσης, δλδ στις παιδικές απορίες μου. Μέσα στο σπίτι η μουσική θα μπορούσα να πω ότι χωριζόταν σε στρατόπεδα (αυτό ήταν παιδικό τραύμα). Οι αρσενικοί της οικογένειας άκουγαν Ξυλούρη, Μητροπάνο, Βιτάλη και κάποιες φορές Αλεξίου, Αρλέτα - στο αυτοκίνητο, στα ταξίδια δλδ, ακούγονταν Beatles, Rolling Stones...και θυμάμαι ότι τραγουδούσα κάπου στα 7 μου το Big in Japan χωρίς να έχω ιδέα από την αγγλική γλώσσα-. Απορούσα λοιπόν πώς οι γυναίκες της οικογένειας και μαζί με αυτές κι εγώ αντέχαμε να ακούμε αυτό το είδος μουσικής (τοποθετώ κι εγώ τον εαυτό μου στις γυναίκες γιατί οι περισσότερες ώρες ήταν μαζί τους και φοβόμουν πως είχα κολλήσει τις μουσικές τους συνήθειες μιας και που και που μου ξέφευγαν κάποιοι στίχοι) . Θα εξαιρέσω ωστόσο, τον εαυτό μου για λίγο γιατί στην συνέχεια θα προκύψει και η δεύτερη απορία μου. Οι γυναίκες της οικογένειας προτιμούσαν να ακούνε Πάριο, Πωλίνα, Αλέξια,  Άννα Βίσση (ήταν η περίοδος που είχε γίνει η επιτυχία με το τραγούδι Ρε!, ωστόσο στο σπίτι ακουγόταν το Χουλαχούπ μωρό μου Χουλαχούπ, που εκεί είχα και την πρώτη στιχουργική απορία :δλδ αν ο "φίλος"- το λέω ευγενικά- έκανε χουλα χουπ θα την αγαπούσε πάλι; Τόσο θαυματουργό ήταν αυτό το παιχνίδι; Και τώρα που το σκέφτομαι η υπάρξη του χούλα χουπ στο δωμάτιο μου λέτε να στηρίζεται σε αυτόν τον συλλογισμό; Ουφ δεν ξέρω!). Στο σαλόνι υπήρχε ένας Κenwood stereo receiver KR 7400 που με "καλούσε" όταν έλειπαν από το σπίτι και έβαζα δυνατά την μουσική! Δειλά δειλά όταν περνούσε ο καιρός, πήγαινα στο σαλόνι έβαζα μουσική και άφηνα τον ήχο να γεμίζει τα δωμάτια. Από το βάθος άκουγα την μητέρα μου που φώναζε..."θα χαμηλώσεις αυτήν την μουσική; πονοκέφαλος μας έπιασε, άκου και τίποτε άλλο!" . Η απορία μου εκείνη την στιγμή ήταν τι ήταν αυτό το άλλο; Κάθομαι στο τραπέζι της κουζίνας όπου με περίμεναν δύο φέτες με μερέντα (τότε δεν είχα αλλεργία στο φουντούκι και μπορούσα ακόμα να την απολαμβάνω). Μετά την δεύτερο δάγκωμα της φέτας ρωτάω: δλδ δεν σου αρέσει ο λύκος; Με κοιτάζει και μου απαντάει μια γειτόνισσα που έτυχε να βρίσκεται εκείνη την στιγμή μαζί μας: όταν θα μεγαλώσεις θα ακούς και εσύ τα ίδια με εμάς; Και δημιουργείται πάλι η απορία, όταν θα μεγαλώσω τι θα αλλάξει και δεν θα ακούω Αρλέτα; Πέρασαν τα χρόνια και το κουσούρι μου έμεινε...Προχτές μεσα στο αυτοκίνητο -την ώρα του ταξιδιού-ακούγονταν οι juniors πρώτα και έπειτα αρκετοί άλλοι. Τελικά δεν άλλαξεςή δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξεις!,  άκουσα από το κάθισμα του συνοδηγού και μετά από μια παύση: αλλά νομίζω ότι έπρεπε να φέρω μαζί μου το cd της Θεοδωρίδου . Κι εκεί γέλασα, έχοντας λύσει όλες μου τις απορίες!

Υ.Γ Μια από τις αγαπημένες μου διασκευές...