Όπως έχω αναφέρει σε προηγούμενη ανάρτησή μου η σχέση μου με την μουσική ήταν κάτι παραπάνω από ισχυρή και σημαντική. Γενικότερα στην οικογένεια, έχουμε μουσικό ιστορικό. Βέβαια εγώ δεν τα κατάφερα να ασχοληθώ στο βαθμό των συγγενικών μου προσώπων, αλλά έτσι τα έφερε η ζωή και καλώς ή κακώς το έχω αποδεχτεί. Ας τα αφήσω όμως αυτά για να φτάσω στο ζουμί της υπόθεσης, δλδ στις παιδικές απορίες μου. Μέσα στο σπίτι η μουσική θα μπορούσα να πω ότι χωριζόταν σε στρατόπεδα (αυτό ήταν παιδικό τραύμα). Οι αρσενικοί της οικογένειας άκουγαν Ξυλούρη, Μητροπάνο, Βιτάλη και κάποιες φορές Αλεξίου, Αρλέτα - στο αυτοκίνητο, στα ταξίδια δλδ, ακούγονταν Beatles, Rolling Stones...και θυμάμαι ότι τραγουδούσα κάπου στα 7 μου το Big in Japan χωρίς να έχω ιδέα από την αγγλική γλώσσα-. Απορούσα λοιπόν πώς οι γυναίκες της οικογένειας και μαζί με αυτές κι εγώ αντέχαμε να ακούμε αυτό το είδος μουσικής (τοποθετώ κι εγώ τον εαυτό μου στις γυναίκες γιατί οι περισσότερες ώρες ήταν μαζί τους και φοβόμουν πως είχα κολλήσει τις μουσικές τους συνήθειες μιας και που και που μου ξέφευγαν κάποιοι στίχοι) . Θα εξαιρέσω ωστόσο, τον εαυτό μου για λίγο γιατί στην συνέχεια θα προκύψει και η δεύτερη απορία μου. Οι γυναίκες της οικογένειας προτιμούσαν να ακούνε Πάριο, Πωλίνα, Αλέξια, Άννα Βίσση (ήταν η περίοδος που είχε γίνει η επιτυχία με το τραγούδι Ρε!, ωστόσο στο σπίτι ακουγόταν το Χουλαχούπ μωρό μου Χουλαχούπ, που εκεί είχα και την πρώτη στιχουργική απορία :δλδ αν ο "φίλος"- το λέω ευγενικά- έκανε χουλα χουπ θα την αγαπούσε πάλι; Τόσο θαυματουργό ήταν αυτό το παιχνίδι; Και τώρα που το σκέφτομαι η υπάρξη του χούλα χουπ στο δωμάτιο μου λέτε να στηρίζεται σε αυτόν τον συλλογισμό; Ουφ δεν ξέρω!). Στο σαλόνι υπήρχε ένας Κenwood stereo receiver KR 7400 που με "καλούσε" όταν έλειπαν από το σπίτι και έβαζα δυνατά την μουσική! Δειλά δειλά όταν περνούσε ο καιρός, πήγαινα στο σαλόνι έβαζα μουσική και άφηνα τον ήχο να γεμίζει τα δωμάτια. Από το βάθος άκουγα την μητέρα μου που φώναζε..."θα χαμηλώσεις αυτήν την μουσική; πονοκέφαλος μας έπιασε, άκου και τίποτε άλλο!" . Η απορία μου εκείνη την στιγμή ήταν τι ήταν αυτό το άλλο; Κάθομαι στο τραπέζι της κουζίνας όπου με περίμεναν δύο φέτες με μερέντα (τότε δεν είχα αλλεργία στο φουντούκι και μπορούσα ακόμα να την απολαμβάνω). Μετά την δεύτερο δάγκωμα της φέτας ρωτάω: δλδ δεν σου αρέσει ο λύκος; Με κοιτάζει και μου απαντάει μια γειτόνισσα που έτυχε να βρίσκεται εκείνη την στιγμή μαζί μας: όταν θα μεγαλώσεις θα ακούς και εσύ τα ίδια με εμάς; Και δημιουργείται πάλι η απορία, όταν θα μεγαλώσω τι θα αλλάξει και δεν θα ακούω Αρλέτα; Πέρασαν τα χρόνια και το κουσούρι μου έμεινε...Προχτές μεσα στο αυτοκίνητο -την ώρα του ταξιδιού-ακούγονταν οι juniors πρώτα και έπειτα αρκετοί άλλοι. Τελικά δεν άλλαξεςή δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξεις!, άκουσα από το κάθισμα του συνοδηγού και μετά από μια παύση: αλλά νομίζω ότι έπρεπε να φέρω μαζί μου το cd της Θεοδωρίδου . Κι εκεί γέλασα, έχοντας λύσει όλες μου τις απορίες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου