Ο χρόνος μου ποτέ δεν «τελειώνει»!!!

Είχα σταματήσει την λειτουργία κάθε ρολογιού που υπήρχε στο χώρο. Θεωρούσα ότι ήταν ένας τρόπος για να μείνω στο παρόν των γεγονότων. Ο μεγαλύτερος εχθρός μου –τελικά- είναι ο χρόνος. Δεν φοβάμαι τα χρόνια που περνούν και μεγαλώνουμε, αλλά τις μνήμες κάθε στιγμής που κουβαλάμε. Οι αναμνήσεις είναι σημαντικές, είτε είναι καλές είτε είναι κακές. Είναι στιγμές που δεν μπορείς να ξαναζήσεις. Μελαγχολείς, άλλοτε με ένα χαμόγελο και άλλοτε με ένα δάκρυ. Είναι φορές που θυμώνω γιατί ο χρόνος δεν χωρά όλα όσα θέλω να ζήσω για να γίνουν θύμηση. Προσπαθώ τότε με κάθε μέσο να κερδίσω έστω κι ένα λεπτό! Ασκήθηκα να θυμάμαι ασήμαντες εικόνες για είναι μια μέρα σημαντικές! 

 

Υ.Γ.  Κι αν ο  χρόνος είναι στιγμές παντοτινές...κι αν οι νότες επηρεάζονται από τις στιγμές ...δεν μένει παρά να τοποθετήσω στιγμές στις νότες!

Για το περιβάλλον να σας πω σήμερα;

Σήμερα το μάθημα έκθεσης έχει ως θέμα το περιβάλλον. Συγκέντρωσα για ακόμα μια φορά σημείωσεις, σχεδιαγράμματα, διάβασα ο,τιδήποτε θα μπορούσε να μου φανεί ωφέλιμο. Χρήσιμες ήταν και οι ακόλουθες πληροφορίες, λιγάκι διαφορετικές, μιας και συνδυάζουν ήχο και εικόνα. Αρχικά αφουγκραστείτε:
1) Ξεκινώ με αυτούς που τα μπαλκόνια μας συνόρευαν κι άκουγα τις πρόβες... http://www.youtube.com/watch?v=L__r4VWML4s
2) Επειδή έζησα τις πυρκαγιές το 2007 και είδα πώς καταστρέφονται όλα! http://www.youtube.com/watch?v=J0LfizgysKc
3) http://www.youtube.com/watch?v=tj0owcJIFCI
4) http://www.youtube.com/watch?v=N88YgEKGMzI&ob=av2n
5) Το νερό: http://www.youtube.com/watch?v=Gtle7jr5P1o
6)Ξύλινα σπαθιά- Το νερό που κυλάει : http://www.youtube.com/watch?v=6STNX9HTMmQ
7) Nature Boy...:http://www.youtube.com/watch?v=JquzYr-5bE4
8) Into the Wild- Eddie Vedder : http://www.youtube.com/watch?v=pRUGvArWXLk
9)http://www.youtube.com/watch?v=E8VdRbc6Mb4
10) Έφτασα στο τελευταίο τραγούδι Green green grass of home- Tom Jones: http://www.youtube.com/watch?v=hSajFnkUxQY

Και αν έχετε χρόνο και θέλετε να δείτε!!! :


ΥΓ Τα Σαβ/Κα οταν έχουμε όρεξη κανουμε μάθημα και με μουσική....(για τα απαιτητικά παιδάκια ;-) )

Παιχνίδι αριθμών και προτεραιοτήτων 1-0

Όλα στην ζωή είναι θέμα προτεραιοτήτων, έτσι μου είπαν. Εγώ πάλι αυτό ποτέ δεν το κατάλαβα. Και όσοι με ξέρετε θα μου λέγατε…με μια φράση « γι’ αυτό έχεις προκόψει» (με μια ειρωνεία στην χροιά σας). Οφείλω να παραδεχτώ ότι έχετε δίκιο, τουλάχιστον σε ένα μέρος. Το ερώτημα μου είναι πόσο εύκολο είναι να τοποθετήσεις στην αρχή αυτό που αξίζει. Το μηδέν είναι ο πρώτος αριθμός. Τι σημαίνει το μηδέν; Σαν φιλόλογος και όχι σαν μαθηματικός θα απαντούσα: το ανάξιο λόγου, το τιποτένιο,  το άχρηστο. Η προκοπή μας, δηλαδή ξεκινάει από την εύρεση των λανθασμένων ιδεών, πεποιθήσεων, ανθρώπων, αισθημάτων, επιλογών. Τι αξία, επομένως, έχει ο πρώτος;

Δημιουγία...( Part 2)

Πήγα μια βόλτα. Μιλούσα, γελούσα.... κι ύστερα παύση. Γύρισα σπίτι κρατώντας στα χέρια μου ένα βίβλιο που μου δόθηκε. Πάντα τελικά με κυνηγά ένα βιβλίο. Το ξεφύλισα. Διάβασα κάποιες σελίδες. Τότε θυμήθηκα μια σχετική ιστορία που είχα ακούσει στα Ανώγεια. Στο κήπο του σπιτιού μιας γιαγιάς έστεκε μια βερικοκιά, με καρπούς άσχημους, αζήλευτους.Φιλοξενούσε στον σπιτικό της έναν σκεπτικό άντρα. Ήταν μόνος του, τον είχαν εγκαταλείψει οι σύντροφοί του. Η γιαγιά αντί για καφέ όπως ζήτησε, πλησιάζει, κόβει βερίκοκα και του τα προσφέρει. Έφαγε τα βερίκοκα,μολονότι του έμοιαζαν άγευστα, νιώθοντας την αμαρτία που είχε διαπράξει. Τον αφήσε να απολαύσει και την τελευταία μπουκιά, θωρώντας  τον αποκρίνεται: "γιε μου, αυτό το δέντρο έγινε μόνο με νερό στην ρίζα, χωρίς λιπάσματα, χωρίς φάρμακα..."

Το ρε και το μι απ’ την ηρεμία

Σήμερα ξύπνησα με κακή διάθεση. Ήπια τον καφέ μου, ξεκίνησα να διορθώνω κάτι ασκήσεις. Βαρέθηκα και τα παράτησα. Αποφάσισα να ακούσω μουσική. Είχα φτιάξει μια λίστα από το προηγούμενο βράδυ για ώρα ανάγκης… Ακούγεται το πρώτο τραγούδι, που στα 12΄΄ το έχω βαρεθεί. Κιθάρα δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ να διαβάσω, γιατί άκουγα τα τραγούδια από το απέναντι νηπιαγωγείο. Κατέληξα πως ευχάριστο θα ήταν να τσεκάρω την σελίδα μου στο facebook. Φίλοι είχαν ανεβάσει φωτογραφίες, τις είδα, κοινοποιήσεις στο status τους, τις διάβασα κι αυτές. Ξαφνικά είχε αλλάξει η διάθεσή μου! Μια 22χρονη Νεφέλη είχε καταφέρει να μου φτιάξει την διάθεση. Απολάμβανα το τραγούδι και παράλληλα έψαχνα: βιογραφικό, στίχους κτλ. Έμεινα στους στίχους, τους διάβασα όλους μονορούφι! Κράτησα αυτούς που μου θυμίζουν τον αγαπημένο μου πρίγκιπα.

Κι ο πλανήτης μου είναι μικρός σαν Κυριακή
έχει πάνω του λουλούδι μέσα σε γυαλί
Κι είμαι πρίγκιπας μικρούλης του Εξυπερί
και μυρίζει καραμέλα πάνω μου η βροχή
Και χρειάζομαι εξηγήσεις για όλα αυτά εκεί
που δικάζουν στον αέρα οι πολιτικοί που ποτέ δε φταίνε

Γι' αυτό πάρε με απ' το χέρι γύρισε ξανά
πίσω στα γλυκά σου χρόνια στα ζεστά νερά
στο λουλούδι που στ' αστέρια μες στη μοναξιά
περιμένει να γυρίσεις να γεννηθείς ξανά

Τους έμαθα απ’ έξω! Πολύ την «ζήλεψα» αυτήν την μικρή Νεφέλη, πρώτα γιατί τρώει την αγαπημένη μου σοκολάτα με γεύση φουντούκι…(έχω αλλεργία στο φουντούκι), και δεύτερον γιατί δεν σκέφτηκα ποτέ να γράψω ένα παραμύθι με ήρωα ένα φουσκωτό ψάρι φούρναρη…

Έχουν περάσει πόσες ώρες από το πρωί και συνεχίζει να παίζει το ρε και το μι ,μάλλον φταίει που στο δωμάτιο μου έχω πολύ ησυχία!

Αν θέλετε να ρίξετε μια ματιά: http://nefeliwalkingundercover.bandcamp.com/

Ποίημα vs Τραγούδι

Σιγοτραγουδούσα το πρωί τις « Ξεχαρβαλωμένες κιθάρες» του Καρυωτάκη. Στάθηκα αρκετή ώρα στην λειτουργία της γενικής του. Να χρησιμοποιήσω τη γενική του δημιουργού άρα Καρυωτάκη ή των μελλοντικών κτητόρων Θηβαίου- Δημητρίου; Υπερίσχυσε ο πρώτος, απλά και μόνο επειδή οι λέξεις του είναι δυνατές, ηχηρές, λυρικές... Δεν αντιστάθηκα στην ανάγνωση τελικά του ποιήματός του. Παρέα στην ποιητική συλλογή του Κ. Καρυωτάκη βρισκόταν αυτή της Μ. Πολυδούρη. Ομοιοτρόπως διάβασα «Μόνο γιατί μ’ αγάπησες». Ένιωθα να άκουγα την φωνή της στην λέξη «μόνο» που επανέλαβε έξι φορές, και έκλεισε το ποίημά της εντείνοντας την σημασία του με  το «μονάχα». Οι στίχοι της άγγιξαν τις αισθήσεις μου. Έβλεπα τον έρωτα στην άνοιξη και οσφριζόμουν το ολάνοιχτο κρίνο, στο καλοκαίρι  αντίκριζα τις δυνατές ακτίνες του ήλιου, αλλά δεν αρκούσε αυτό…, ήθελα ήχο. Χρειαζόμουν το άκουσμα της εξομολόγησης!!!! Εδώ κέρδισε η μελωδία…από τα χείλη της Μάγδα Πένσου( από "πηγές" πρώτη ερμήνευσε "Μόνο γιατί με αγάπησες" η Πόπη Αστεριάδη το 1969 και είκοσι επτά χρόνια μετά η Ελευθερία Αρβανιτάκη).

Αφιερώσεις!

Πάντα ήθελα να αφιερώσω ένα τραγούδι στους «δικούς» μου! Έχω αφήσει υστερόγραφο στο καθένα…

1) Στον οδηγό μου :http://www.youtube.com/watch?v=S8V3QUWvwwg

2) Στην κολλητή μου : http://www.youtube.com/watch?v=9Egt1Hq4wpE

3) Στον Παριζιάνο: http://www.youtube.com/watch?v=02Kh_23MI8s

4) Στους φίλους μου: http://www.youtube.com/watch?v=7sujO7xYHwc

5) Στους άλλους "φίλους" μου: http://www.youtube.com/watch?v=LoQYw49saqc&feature=relmfu

αμμμμ κι η αφιέρωση από την κολλητή μου καπου το 2005... ( ευχαριστώωωω, είχα πει;;;;) :http://www.youtube.com/watch?v=PiFCfMbOyyE

Νιώσε…είναι το μυστικό! (Part 1)

Είναι δύσκολο να ορίσεις την ευτυχία, όπως ακόμα πιο δύσκολο να της θέσεις όρια. Αρκετά χρόνια πριν ήμασταν ευτυχισμένοι σαν είχαμε ένα πιάτο φαγητό, και ένα χαμόγελο από τους αγαπημένους μας. Μια βόλτα, μια γλυκιά κουβέντα, ένα χάδι αρκούσε για να αφήσουμε πίσω μας τις σκοτούρες. Ένα σπίτι θέλαμε, μια ζεστή γωνιά, μια συντροφιά. Οι λίγοι άρχοντες είχαν τα χρήματα, κι οι πολλοί φτωχοί είχαν την ευτυχία. Σήμερα, συνεχίζουν να υπάρχουν λίγοι άρχοντες με χρήματα, όμως κανένας άνθρωπος ευτυχισμένος…..

Ο ήχος μας ξυπνάει. Από παιδιά έχουμε μάθει να ακούμε ήχους. Τα βήματα της μητέρας μας σαν μας ξυπνάει το πρωί, τα πιάτα που ηχούν στο μεσημεριανό τραπέζι, το σχολικό κουδούνι. Σαν μεγαλώνουμε αναμένουμε τον ήχο του τηλεφώνου, την μηχανή του αυτοκινήτου, το άνοιγμα της πόρτας! Μετά από καιρό, μεγάλη πια, συνειδητοποίησα πως κάθε στιγμή μου συνοδευόταν απο ένα τραγούδι. "Ρίτα Ριτάκι" είναι το πρώτο που θυμάμαι, το σιγοτραγουδούσε ο θείος μου κάνοντας περίπατο στην παραλία, καλά καλά δεν καταλάβαινα τους στίχους. Αργότερα την ξαδέρφη μου να τραγουδάει "Σαν κι εμένα καμιά" και εγώ κάνοντας δειλά βήματα στον έντεχνο χώρο να ερμηνεύω "Βροχή και σήμερα", προσπαθώντας να ξεφύγω απο τις βασανιστικές κλίμακες και τον Pujol Emilio.

Καλές στιγμές. Άσχημες στιγμές. Χαρούμενοι. Λυπημένοι. Ενθουσιασμένοι. Απογοητευμένοι. Ερωτευμένοι. Χωρισμένοι. Πάντοτε ένα τραγούδι μας συντρόφευε και μας συντροφεύει. Σημαδεύει τον χρόνο, κρατάει ζωντανές τις αναμνήσεις μας.

Η Νάνσυ όταν ήταν μικρή ήθελε να ασχοληθεί με την μουσική. Σε ηλικία 5 ετών η μικρή έπαιξε το πρώτο της τραγούδι. Μαθήτρια του εθνικού ωδείου πήρε μέρος στην πρώτη της συναυλία αρκετά νωρίς την οποία ακόμα και τώρα θυμάται με νοσταλγία. Τα σχέδια της  ωστόσο δεν ήταν όπως τα περίμενε. Επιτυχούσα στην Φιλοσοφική , πληροφορείται στην εφημερίδα. Σκέφτεται να ξεκινήσει την συγγραφή πειραματικά. Οι λέξεις είναι στα μάτια της νότες, μόνο που δεν έχουν την ίδια δύναμη! Σήμερα εργάζεται ως φιλόλογος και σκέφτεται σαν μουσικός…