Η προηγούμενη εβδομάδα έκλεισε βλέποντας ταινίες, ακούγοντας τις μουσικές τους και με ανάλογο τρόπο άρχισε και η επόμενη. Ξεκίνησα να βλέπω τις ταινίες για χαλάρωση, αλλά πάλι βγήκε το κουσούρι μου στην επιφάνεια. Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι τίποτε δεν γίνεται τυχαία (ο πραγματικός λόγος είναι η εργασία στα ονόματα και τον τρόπο έκφρασης- δράσης των ηρωίδων). Χτες το βράδυ λοιπόν καθώς αρχειοθετούσα τις ταινίες μου, έπιασα το dvd Λεωφορείον ο πόθος. Μια επίσης από τις αγαπημένες μου ταινίες, και δεν ευθύνεται για αυτό μόνο ο Marlon Brando. Στην ταινία υπάρχουν τρεις διαμετρικά αντίθετοι χαρακτήρες που καταφέρνουν να συνυπάρξουν μέσα σε ένα τρίγωνο όπου στις δυο γωνίες του συναντώνται οι δύο ακραίοι χαρακτήρες, αυτός της Blanche και ο άλλος τους Stan ενώ στην τελευταία γωνία στέκεται η Stella όπου αβλύνει την κατάσταση.Η ηρωίδα που μου κεντρίζει το ενδιαφέρον μολονότι κανονικά θα έπρεπε να ήταν η Blanche ειναι η Stella κι αυτό γιατί συνειρμικά σκέφτηκα πως η ταινία Λεωφορείον ο πόθος προβάλλεται το 1951 και μερικά χρόνια αργότερα το 1955 ο Κακογιάννης θα προβάλλει την Στέλλα. Έτσι λοιπόν ξεκινώ τον συλλογισμό μου περί χαρακτήρων και ονομάτων: Ο Tennessee Williams δεν επιλέγει τυχαία τα ονόματα των ηρώων του. Το όνομα Blanche σημαίνει λευκή και αν προχωρήσουμε στους συμβολισμούς του χρώματος θα διαπιστώσουμε ότι κρύβεται κάπου εκεί το πέρασμα, η σιωπή πριν από την γέννηση, η αγνότητα. Ο Stan ως ήρωας ζωώδης, ενστικτώδης, πρωτόγονος και με το αίσθημα της κατωτερότητας θα προσπαθήσει θα αμαυρώσει την εικόνα της Blanche καθώς αισθάνεται την απειλή της: την βιάζει και μιλά στην συνέχεια στον Mitch για το βρώμικο παρελθόν της. Η στωική Stella ,που το όνομά της σημαίνει αστέρι, απέχει απο τους προηγούμενους ήρωες. Πρόκειται για μια γυναίκα "τακτοποιημένη", βολεμένη, συμβιβασμένη. Είναι ερωτευμένη με τον άντρα της και περιμένει το παιδί τους. Δέχεται την βία του Stan καθώς μεθυσμένος την χτυπάει και εκείνη βρίσκει καταφύγιο στο σπίτι των γονιών της. Λυγίζει στην επιθυμία του συζύγου της να επιστρέψει στο σπίτι, γεγονός που φανερώνει την εξάρτησή της. Αισθάνεται πως πρέπει να διαφυλάξει την οικογένειά της και αποφασίζει να κλείσει την αδερφή της στο Ψυχιατρείο παρόλο που βασανίζεται από τις τύψεις της. Περνώντας τώρα στην Στέλλα του Κακογιάννη έχω μπροστά μου μια διαφορετική γυναικεία φυσιογνωμία. Μια γυναίκα των καμπαρέ, σεξουαλικό σύμβολο που δεν χάνει την ευκαιρία να ξεσηκώσει των θαυμασμό των λαϊκών ανδρών, femme fatale. Ερωτεύεται κι αυτή τον Μίλτο, ποδοσφαιριστή, και θέτει όμως τους όρους της στην σχέση τους. Αποτελεί σύμβολο της γυναικείας απελευθέρωσης, διεκδικεί με πάθος τον έρωτα και είναι πρόθυμη να δεχθεί το κόστος που συνεπάγεται μια τέτοια επιλογή. Συγκρίνοντας την Stella του Joseph L. Mankiewicz και την Στέλλα του Κακογιάννη βρίσκουμε μόνο κοινό στοιχείο τον έρωτα. Η μια είναι εξαρτημένη παντοτινά στον Stan, υποδουλωμένη στον έρωτά του, η άλλη ερωτευμένη με τον Μίλτο αλλά ελεύθερη. Πρόκειται για μια Στέλλα που ταράζει το κοινωνικό κατεστημένο της εποχής, καθώς αρνείται το ρόλο της νοικοκυράς, της πιστής γυναίκας.
Υ.Γ Και οι δυο ταινίες στηρίζονται σε θεατρικό έργο...Τα βιντέο τονίζουν την διαφορά των χαρακτήρων ανάμεσα στις δυο ηρωίδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου