Σιγοτραγουδούσα το πρωί τις « Ξεχαρβαλωμένες κιθάρες» του
Καρυωτάκη. Στάθηκα αρκετή ώρα στην λειτουργία της γενικής του. Να χρησιμοποιήσω τη γενική του δημιουργού άρα Καρυωτάκη ή των
μελλοντικών κτητόρων Θηβαίου- Δημητρίου; Υπερίσχυσε ο πρώτος, απλά και μόνο
επειδή οι λέξεις του είναι δυνατές, ηχηρές, λυρικές... Δεν αντιστάθηκα στην ανάγνωση
τελικά του ποιήματός του. Παρέα στην ποιητική συλλογή του Κ. Καρυωτάκη βρισκόταν
αυτή της Μ. Πολυδούρη. Ομοιοτρόπως διάβασα «Μόνο γιατί μ’ αγάπησες». Ένιωθα να άκουγα
την φωνή της στην λέξη «μόνο» που επανέλαβε έξι φορές, και έκλεισε το ποίημά της
εντείνοντας την σημασία του με το «μονάχα».
Οι στίχοι της άγγιξαν τις αισθήσεις μου. Έβλεπα τον έρωτα στην άνοιξη και
οσφριζόμουν το ολάνοιχτο κρίνο, στο καλοκαίρι αντίκριζα τις δυνατές ακτίνες του ήλιου,
αλλά δεν αρκούσε αυτό…, ήθελα ήχο. Χρειαζόμουν το άκουσμα της εξομολόγησης!!!! Εδώ
κέρδισε η μελωδία…από τα χείλη της Μάγδα Πένσου( από "πηγές" πρώτη ερμήνευσε "Μόνο γιατί με αγάπησες" η Πόπη Αστεριάδη το 1969 και είκοσι επτά χρόνια μετά η Ελευθερία Αρβανιτάκη).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου