Πήγα μια βόλτα. Μιλούσα, γελούσα.... κι ύστερα παύση. Γύρισα σπίτι κρατώντας στα χέρια μου ένα βίβλιο που μου δόθηκε. Πάντα τελικά με κυνηγά ένα βιβλίο. Το ξεφύλισα. Διάβασα κάποιες σελίδες. Τότε θυμήθηκα μια σχετική ιστορία που είχα ακούσει στα Ανώγεια. Στο κήπο του σπιτιού μιας γιαγιάς έστεκε μια βερικοκιά, με καρπούς άσχημους, αζήλευτους.Φιλοξενούσε στον σπιτικό της έναν σκεπτικό άντρα. Ήταν μόνος του, τον είχαν εγκαταλείψει οι σύντροφοί του. Η γιαγιά αντί για καφέ όπως ζήτησε, πλησιάζει, κόβει βερίκοκα και του τα προσφέρει. Έφαγε τα βερίκοκα,μολονότι του έμοιαζαν άγευστα, νιώθοντας την αμαρτία που είχε διαπράξει. Τον αφήσε να απολαύσει και την τελευταία μπουκιά, θωρώντας τον αποκρίνεται: "γιε μου, αυτό το δέντρο έγινε μόνο με νερό στην ρίζα, χωρίς λιπάσματα, χωρίς φάρμακα..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου